Friday, August 11, 2017

De productiehallen van de ballonbandtrucks (sneak-peak uit mijn verhaal)

Naar binnen en naar buiten werden de aluminium magnesium platen gebogen die als een blauwe bedekking op de ballonbandwagens geplaatst werden door sterke robots die niet zeurden om een aantal nachtjes overwerk. Zoem, zoem, rrrrr, rrrr, wheeeeeeep, klonk het in de grote assemblagehallen op de zoutvlaktes, met een schelle stem erdoorheen bulderend, “doorwerken Godverdoooommeeee!” (En gehoest van het ziek worden ervan). Maar deze mensen interesseert het niets meer, ziek zijn, al zou hun eigen lichaam worden afgebroken tot stof, deze planeet moet en zal die duw in de rug krijgen die ze verdiend had.
En niet omdat deze nieuw opkomende wereldorde boos is op de oude wereld, nee, de gemoederen zijn eerder zo woedend als het vuur van een atoombom en boosheid is daar geeneens meer mee te vergelijken, de devastatie als wij onze intenties eens zouden ombuigen naar makkelijkere wegen.


Deze zoutvlaktes waren een van de weinige gebieden waar geen neerslag was neergekomen tijdens de grote ramp. Onze fabrieken bespaard, en een noodzaak vermenigvuldigd gingen we van 50 hallen naar 500. De koffie was letterlijk niet meer aan te slepen.


Als je als vrachtautochauffeur de entreeweg binnenkwam reed je onder een groot houten bord met de wit geverfde woorden, “Als je iets wilt doen, dan moet je het goed doen.”
En eronder in kleinere letters:
“Wij overdrijven uit noodzaak.”


En als de chauffeur binnenkwam dan doemde over die barre heuvel een georganiseerd leger van rationeel geordende hallen en zag men heftruckjes en mensjes en auto's en wagens heen en weer rijden over perfect aangelegde paden.


“En als dit allemaal voorbij is, dan breken we de hele boel weer af en dan zie je niets ervan dat wij ooit hier geweest zijn.” zei de directeur.


En als die chauffeurs wegrijden uit dat gebied dan was hun hart verwarmd met hoop en hadden ze een hele grote glimlach op hun gezicht van opgewekte vitaliteit.


En dat op zich was al genoeg om een betere wereld te creëren, maar Bahram wilde meer..


Meer van alles.

Open de poort! Er komt iets aan! (sneak-peak uit mijn verhaal)

Wij stonden in het hart van het dorp op het plein en hadden een goede kijk op de pas waarvandaan er zich nu een lange lijn van witte vrachtwagens af kwam wentelen, de haarspeldbochten om. Helikopters vlogen eromheen als vogels en namen miljarden foto´s en filmden hun materiaal naar alle schermen van de Aarde.


En toen een van de chauffeur werd geïnterviewd nadat hij uitstapte, toen zei hij met glunderende ogen, `open de poort! open de poort!´ open de poort overal! ´


En hij trok met een harde trek de deuren van zijn truck open, en uit de truck kwamen zetten:


Alles wat men ooit nodig had.


En de helikopter die over de pasrand heen vloog, die filmde niets minder dan een oneindige kolonne van trucks, die zich met volledige overtuiging de bergpas op wentelde. Hun servo’s zoemend van inspanning.


En toen de mensen meekeken op hun scherm, toen werden ze vaag opgewekt door een getoeter in de verte. En buiten hadden de mensen zich verzameld in lange rijen en stonden ze net zoals op TV te kijken hoe er ineens honderden, duizenden van die witte trucks hun stad, dorp, of leefgemeenschap binnen kwam rijden.


En de chauffeurs zeiden overal hetzelfde;


Open de poort!
Open de poort!


Er is meer! Er is meer! Er is véél meer!


Open de poort!


En overal op TV en in het nieuws werden de zenders ingenomen door kolossale hoeveelheden goederen die ineens vanuit de lucht, op de rails, en vanaf zee aankwamen varen, rijden, of vliegen. En iedereen stelde de mysterieuze vraag van waar die reuzen nou allemaal vandaan kwamen.


En de mannen en vrouwen die die dingen allemaal bestuurde die zeiden allemaal hetzelfde;


Jullie opende de poort!


Jullie opende de poort!


Jullie opende de poort!


En vanuit de ruimte kwamen kilometers hoge kristallen aanvliegen die boven de zeeën tot stilstand kwamen, en hun muzikale orkest over de golven heen vibreerden. En de opnames van die melodieën speelden zich later LIVE af in de huiskamers en keukens en terrassen van de mensen op Aarde. En een stem sprak door het kippenvel heen en zei;


Er is nog meer!
Open de poort!


En toen begon de mensheid te zingen, in Unison.
En de zon blaasde zijn stellaire warmte over het orkest heen.
En toetterde haar trompet van licht de ruimte in,
want dit was het begin van het orchestra.
Dat de hele ruimte zou gaan vullen in muziek.
van de allermooiste kwaliteit ooit.



Wednesday, August 2, 2017

Kippenvel van de lancering

Toen de launch control leader aftelde voor de Apollo 4 lancering klonk zijn stem licht hees en een beetje moe en was er die vage ondertoon te herkennen van die enthousiaste jongensstem. En samen met de opheveling van emoties van die raket die omhoog ging. (de mensheid zijn energiën doelbewust gefocust - gaat er keer op keer een rilling van kippenvel door mijn cellen heen als ik die lancering bekijk. Want dit is de mensheid geweest op een van zijn toppunten. En trotser kan ik me dan niet voelen.


“The six-point-two-million pound.. Saturn V launch vehicle now on it’s own power at thirty eight seconds and counting.”


“To repeat the ignition sequence we’ll start at eight-point-nine seconds, we’ll be looking to lift-off at zero.”