Sunday, May 28, 2017

De pijn van de wereld.

Een niet geformuleerde noodzaak is een antwoord op een probleem dat nog niet bekend is maar wel bestaat. En een probleem is iets wat je niet wilt. En vaak is het zo dat als je ziet dat het anders kan je eindelijk realiseert dat je al die tijd nodig had om jezelf door te laten doen dringen die nieuw geformuleerde noodzaak.

Maar zelfs als je bewust wordt van die noodzaak, dan nog staat er veel in de weg om dat te kunnen realiseren. Er is het idee dat men in z'n eentje de motor van die nieuwe intentie niet op gang kan brengen simpelweg omdat men niet in z'n eentje een complete rivier van koers kan laten wijzigen. Daarom staat er vaak een hoop frustratie voor dat doel. Frustratie omdat men ongeduldig is om daar al te zijn. Wat volkomen logisch en menselijk is zeker als je nagaat dat men die noodzaak had doen laten realiseren om van de huidige situatie weg te komen. En de reden dat men daarvoor weg wil komen is omdat het ondraaglijk is. En het is ondraaglijk omdat er teveel pijn is om dat überhaupt nog toe te laten. De gedachte die dat tegenhoudt is een zelf-verdedigingsmechanisme dat iets heel kwetsbaars beschermt. Dat mechanisme is actief omdat het bang is dat het bloempje in de wei vertrapt wordt. Datzelfde mechanisme zal er ALLES en alles aan doen om dat bloempje te beschermen. Het begrijpt dat het soms een aanval moet maken om de kust veilig te stellen, want de intense drang naar de vrijheid van zijn beweegt hen daarnaartoe. En daarmee wil ik je laten doen begrijpen het begin van de 1 % compassie voor de mensen die je afschuwt en haat.

Ik wil je dat doen laten begrijpen omdat het mij zelf enorm pijn doet dat ik niet die compassie kan delen met andere mensen en ik me daardoor alleen en onbegrepen voel. Ik heb het over de mensen die bijvoorbeeld een moord doen of verkrachten en eigenlijk alle mensen die in de zwarte lijst staan.

Ik ben me zeer bewust van het feit dat je zult denken 'Waarom zou ik überhaupt compassie willen hebben voor een verkrachter of moordenaar?'  En dan zeg ik: 'Probeer dan niet om compassie te voelen want die poging zal je frustreren'. 'Probeer in plaats daarvan te begrijpen waarom mensen dat doen.' Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat veel mensen dat ook niet willen begrijpen omdat je zelf natuurlijk veel beter kunt slapen als je jezelf voorhoudt dat die andere persoon geen mens is maar een beest.

Maar geloof me als ik zeg dat de pijn die die 'daders' ervaarden voordat ze hun daad pleegden voortkwam uit een enorm geruïneerd en verwoest emotioneel interieur dat zo ver van jouw afstaat dat je ze inderdaad niet meer als mens kunt zien. En als wij als mensheid die mensen blijven straffen en veroordelen dan heb ik ook een oordeel klaarstaan, en dat is dat IK zeg dat wij onszelf helemaal geen mensheid mogen noemen. Want als je daadwerkelijk begrijpt wat een mens zijn inhoudt je ook niet de mensen wegzet in gevangenissen omdat ze zoveel pijn ervaren. (Alsof je het niet wilt zien)
En omdat jullie die dingen niet begrijpen raak ik steeds meer gedeprimeerd en heb ik soms geeneens meer zin om te leven.

Mijn oriëntatie naar de ruimtevaart ontstond uit de pijn die ik ervaarde om hier geestelijk weg te willen komen. Maar nu ik zelf al enige tijd begrijp dat er geen enkele sprake kan zijn van een menselijke aanwezigheid in de ruimte als we zelf geeneens mens kunnen zijn, en ik het toekomstige nieuwe schildersdoek van de ruimte wil beschermen tegen een corrupte mens, ik ook alle mogelijke middelen zal inzetten om de mens ervan te doen overtuigen de noodzaak van een accellererende ontwikkeling van de geest. Daarom zeg ik nu: Er wordt geen enkele stap op Mars gezet voordat we deze noodzaak realiseren.

Ik ben een verhaal aan het schrijven waarin die ellendige dingen NIET gebeuren. Waarin de mens dat nieuwe pad neemt waarover ik spreek. Ik geloof ook zelf dat dat het enigste pad is wat de toekomst klaar heeft liggen simpelweg omdat de andere wegen niet leefbaar zijn. Ik denk dat iedereen daar wel achter gaat komen in de komende tijd. Voor nu is het een hele donkere symfonie, maar na deze melodie komt er een veel vrijere, krachtigere en gevoeligere symfonie die alleen maar zo mooi kon klinken nadat ze na dit zwarte stuk was gekomen.

En dit schrijven is niet ontstaan omdat ik een spiritueel boek heb gelezen maar omdat ik toen ik al heel jong was die pijn ervaarde, toen we het nieuws keken bijvoorbeeld, en nu eindelijk de woorden en de moed heb verzameld om dat naar buiten te brengen.

No comments:

Post a Comment