Monday, May 29, 2017

Wat er gebeurt als je teveel boeken leest.



Vervormde mens


Mijn lul is een antenne die naar ejaculatie zoekt.
Mijn hoofd heeft zoveel informatie opgezogen 
dat het in mijn keel is gegroeid.
Ik ben lelijk. 
Einde.
Foto genomen door God.



Sunday, May 28, 2017

Reassess your destructive capabilities,
into creative potential

Reasses your possibilites
Reasses you capabilities
Direct your power
Newly assessed potential
Open up to new possibilities
Hitherto not even seen

Universele gestatie van de ruimtevarende mens.

Evalueer uw mogelijkheden
Onlangs beoordeelde potentiële

Herwaardeer je mogelijkheden
Richt je kracht

Sta open voor nieuwe mogelijkheden
Voorheen niet gezien
En richt je kracht op nog-niet-gerealiseerde mogelijkheden.

Reciproke Interdependentie
InsubordinatieInterveniërenmegalomaan
confabuleren
congruentelementaire essentieexpliciete logicageautomatiseerde accuratierevoltant megalomanische proporties.


idiosyncratisch gedesillusioneerde leugenaar

integraal geintregreed geheel
langeafstand uithoudingsvermogen - Industrial endurance
collectief misselijkmakend proces

geëmotioneerd geapplaudisseerd

De commisies van de ruimtevarende landen stuurden een inspectie om onderzoek te doen


we werken met enthousiaste efficiëntie aan de uitbreiding van onze mogelijkheden van al onze eco-economische opties. Technisch gerealiseerd resultaat.




Harmonisch resultaat = muziek


Teleo-intuitief gecommuniceerde associatieverbanden

Intersynchroniserend creatief inzicht.

Een glashelder visioen
Een glasheldere toekomstvisie.

Afgebakend doel.

Intercommuniceerbare onmogelijkheid.

Wereldwijde fotosyntetiserende chemische processen.

Evolutionair resultaat.

Overlappende doelen

Globale implementatie

Onbewust opbouwende kankerwoedde

Wereldwijde heroriëntatie

Google zoekt altijd naar
intuïtieve programmering en
betrouwbare orderlijke manieren
voor systematische conceptualisering
van systeembewegingen
richting steeds grotere structuren,
waarvan het uiteindelijke doel
uitbreiding is.

All living systems move towards ever increasing higher orders of incomprehensible complexities
of which ultimate goal is total expansion.

Google is een systeem bestaande uit
alle gecombineerde individuele computersystemen
van alle personen
op ruimteschip aarde
en beschikt daarom over
de volledige inventaris,
van de teleo-intuitief gecommuniceerde associatieverbanden
en het intersynchroniserend creatief inzicht
van het menselijk potentieel.

Nu Google alle wereldwijde processen in kaart heeft gebracht
is het de keus aan ons,
om te beslissen welke techno-economische opties er gemaakt worden
om de richting van de toekomst te bepalen.

Onze mogelijkheden worden door Google in kaart gebracht,
de keus is aan ons welke kant wij op willen gaan.
Alles is realiseerbaar.

Google beschikt

De geboorte van de ruimtevarende mens
En

Dit project heeft gezorgd voor universele realisatie van de gehele mensheid,
het besef,
van de nieuw gerealiseerde Kosmische functie van de mens in het heelal.

Universele realisatie

Techno-economische opties

Universeel economisch succes

Constante materiële overvloed

Ecologische Harmonie

De nieuw gerealiseerde Cosmische functie van de mens in het heelal.

Teleo-intuitief gecommuniceerde associatieverbanden

Wereldwijde intersynchroniserend inzicht.

------------------------------------------------------

De onderdrukking van het gevoel, de anima mundi, het instinct, lichaam, natuur, vrouw.

De mensheid beweegt zich richting een
wereldwijd intersynchroniserend inzicht,
waarvan de ruimtevarende visie
het hoogste gedachtengoed is.

Dit glasheldere visioen,
zal als een baksteen door je bewustzijn vallen,
en je doen realiseren,
onze onbegrensde mogelijkheden.

En dit is hoe dat gaat:
Alle gefrustreerde mensen zorgen voor
een onbewust opbouwende kankerwoedde
en een intercommuniceerbare onmogelijkheid.
en door alle botsingen,
conflicterende verlangens,
interirritaties,
tragedies en rampen,
zal een handjevol mensen hun gevoel uitschakelen,

om rustig te kunnen werken aan een wereldwijde heroriëntatie,
van de gehele mensheid,
om de druk van de ketel te halen.

Dus die gevoelloze wetenschapper,
was de hele tijd al,
jouw aan het helpen.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Een glashelder visioen
Een glasheldere toekomstvisie.

Afgebakend doel.

Wereldwijde fotosyntetiserende chemische processen.

Evolutionair resultaat.

Overlappende doelen

Globale implementatie

- Global Implementation -

"Global implementation".

Dat waren de laatste woorden die Buckminster Fuller had voor zijn idee om voor iedereen op Aarde een goedkoop huis te geven.

Maar niemand wilde zijn huis financieren, want dat huis was zo goedkoop, gemaakt van aluminium en glasfiber, dat geen enkele projectontwikkelaar daar nog wat aan kon verdienen.

Dit principe van simpele maar grandioze ideeën die de wereld konden veranderen worden gewoon tegengehouden. Hoe kan ik daar niet boos over zijn?

Alle beste ideeën verdwijnen in het stof in de boekenkast. 
Alle visionairen uitgelachen.
Het Utopia verdwijnt achter de horizon.
En de mensheid stikt in zijn eigen ellende.
De ellende die ervoor zorgt dat mensen gaan dromen over Utopia.
Utopia dat nooit gerealiseerd kan worden.

Maar ik ben er inmiddels wel achter gekomen,
dat Utopia niet een plek in de toekomst,
maar een richting.

De richting die de weg van de evolutie gaat bepalen,
want het is nou eenmaal zo,
dat Dystopia's niet houdbaar zijn.

En in die zin leven we mischien al in een Utopia.
Anders zou het leven op Aarde allang beëindigd zijn.
Toch?

De conclusie is dat er iets heel moois glimt aan de horizon.
Het verlangen van onze intenties.

Deze horizon blijft oneindig verschuiven.
Het is de oneindige reis van het leven zelf.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Onbewust opbouwende kankerwoedde

Alle mensen van de aarde bewegen zich altijd naar henzelf,
want alle onbewuste verlangens hebben overlappende doelen,
die zorgen voor
confrontaties
botsingen
van die tegengehouden verlangens,
die resulteren in ellende.

En alleen door die ellende weten we wat we niet willen.
Waardoor we weten wat wel willen.
Na alle die tragedies, interfrustraties en uitstelgedrag,
verschijnt er daar aan de horizon een afgebakend doel
van universele waarde.


En alleen maar door Mondiale participatie.

Een Multilaterale overeenkomst.

Universele deelname.

volledige intercooperatieve inspanningen,

Mondiale economische herorganisatie,

van de gehele mensheid,
als ze hun wereldwijde gecombineerde
fysieke en metafysische middelen beschikbaar stellen
in wetenschappelijke en technische mogelijkheden

en door rationele planning 
een ambitieuze groep mensen
de energie en middelen beschikbaar doen stellen
om iets onmogelijks te realiseren.

Een technisch gerealiseerde onmogelijkheid.


Wereldwijde heroriëntatie


Nostalgie naar een verloren toekomst.



Ideeen voor versnelde geestelijke ontwikkeling.


- Met een katapult eenzame ouderen door het raam van de tweede kamer schieten.

- Meer terror attacks laten gebeuren.

- Ruimtelift bouwen.

- Al het plastic afval in de oceaan gooien. (zodat de mensen eindelijk eens hard leren, want blijkbaar is dat de enigste snelle manier.)

- Hele planeet laten overschakelen op kool-energie zonder filters. Wachten tot de kanker goed in ieder's longen zit zodat de mensen zo boos worden dat ze nooit meer polluting energy production willen.

- Alle dikke mensen met hun stinkende brommers in de sloot gooien met speciale legereenheden.

- Alle groenten verbieden. MEAT only SUPERMARKETS! En alleen maar plofdieren fokken.


Een keer extreem doen, om de mensen te laten doen nadenken over hun eigen standpunten. Natuurlijk wil ik niet letterlijk dat al die dingen gebeuren. Maar denk er maar eens over na. Dat zijn interessante filosofische verkenningen waarmee je verder komt.

Industriele uitdaging voor de rijke landen

Brief aan alle burgers van de Europese Unie:


Het is onze intentie om een woningbouwplan te initialiseren
dat ongekend is in de wereldgeschiedenis
met als doel;
om alle mensen van de aarde
een huis te geven

Onze industrieën en diensten
zijn meer dan in staat
om zo'n onderneming uit te voeren

Met vertrouwen in ons potentieel
en geloof in een wereldwijde utopie
ben ik van mening dat we een klein beetje van onszelf moeten opofferen
voor dit ultieme meesterplan.

Directoraat van het Consortium
Den Haag, Nederland

&

President van de Europese raad Jean-Claude Juncker


--------------------------------------------------------------
Letter to the citizens of the European Union:

We intend to initialize an industrial housing effort,
unprecedented in world-history,
to provide all the people of the earth
with a home to call their own.

Our industries and services
are more than capable
of performing
such a feat.

With trust in our potential,
and faith in a global utopia
I believe we must sacrifice a little of ourselves
to achieve this enhancing union.

Consortium's directorate,
The Hague.

&

President of the European Council Jean-Claude Juncker

-----------------------------------------------------------------------


Stukje uit mijn verhaal

Stukje uit mijn verhaal: Onherkenbare wereld. Die vernielt is. Dat biedt mij de mogelijkheid om niet meer rekening te houden met geografie etc.

-----------------------------------------------------------------------------

De nacht zag geelwit van de strepen kannonvuur. De kogelbanen van de 9 meter lange patronen legden enorme ellipsen af die door de hemel heen suisden. 100 meter boven de grond klapten de parachutes open, en de voedselpatronen daalden ongedeerd neer op de kale woestijngrond. Mensen kwamen er op afgerend en rukten ze open. Knijptubes pasta met vitamines. 

'Ik hoop dat dit de laatste salvo's zijn' zei de kapitein tegen zichzelf. Want we moesten ons doodschamen dat we dit uberhaupt nog moeten doen. Die voorzieningen en infrastructuur, daar mag wel mee opgeschoten worden..

Honderd kilometer verderop kotste de asfalteermachine dikke lagen teer uit die deze steden weer met elkaar zou gaan verbinden. De mannen rondom de machine flikkerden hun koffie achterover en begonnen aan hun lange warme dag. 

De hele omgeving was alleen maar blubber en as en her en der verwoeste gebouwen, die half onder waren gezogen door de greep van de aarde. Over grenzen konden we niet meer spreken in deze periode, want er was zoveel blubber en regen en as neergedaald dat iedereen ineens samen moest werken zodat er automatisch ook helemaal geen sprake meer was van individuele landen.

De faciliteiten in een baan om de aarde wierpen nog elke dag duizenden tonnen aan materiaal af voor de wederopbouw. Genoeg kon het nooit zijn. Daarvoor was er teveel verwoest. Maar dat was niet erg. Want iedereen deed wat ie kon.

Langs de grote stedelijke kustlijnen dreven duizenden schepen die met grote katapulten en kanonnen hun proviand en het nodige materiaal wegwierpen. Kinderen keken samen met hun ouders en familie en de hele buurt omhoog hoe hele bulldozers door de lucht heen vlogen. 'Die hadden ze ons al beloofd!' riep een man triomfantelijk. ' En hij klapte in zijn handen. 'Ik ben zó blij! riep een jongetje van een jaar of 3, die met grote bruine ogen en een gezicht van tevredenheid naar de grijswitte lucht staarde.


Het overgrote deel van de wereld deed alle containerschepen volladen met driedubbel de maximale draagcapaciteit! Zo leek het alsof er wolkenkrabbers op zee dreven. Af en toe donderde er container vanaf, maar het interesseerde ons niets! Want wij hadden zoveel materiaal mee! Zelfs God zou zijn eigen kinderen verkrachten uit blijdschap van deze armada van welvaart! Het was een mooi schouwspel, de kapiteinen konden nog maar nét hun snorkel boven water houden. Zo machtig en met zoveel spullen kwamen de schepen aan in die landen dat de mensen aan de kustlijn hun hart in tweeën braken van euforie! De gigantische gigantische hoeveelheden die daar in de nadelige gebieden aankwamen had iedereen het geloof in de mensheid doen herstellen.

De pijn van de wereld.

Een niet geformuleerde noodzaak is een antwoord op een probleem dat nog niet bekend is maar wel bestaat. En een probleem is iets wat je niet wilt. En vaak is het zo dat als je ziet dat het anders kan je eindelijk realiseert dat je al die tijd nodig had om jezelf door te laten doen dringen die nieuw geformuleerde noodzaak.

Maar zelfs als je bewust wordt van die noodzaak, dan nog staat er veel in de weg om dat te kunnen realiseren. Er is het idee dat men in z'n eentje de motor van die nieuwe intentie niet op gang kan brengen simpelweg omdat men niet in z'n eentje een complete rivier van koers kan laten wijzigen. Daarom staat er vaak een hoop frustratie voor dat doel. Frustratie omdat men ongeduldig is om daar al te zijn. Wat volkomen logisch en menselijk is zeker als je nagaat dat men die noodzaak had doen laten realiseren om van de huidige situatie weg te komen. En de reden dat men daarvoor weg wil komen is omdat het ondraaglijk is. En het is ondraaglijk omdat er teveel pijn is om dat überhaupt nog toe te laten. De gedachte die dat tegenhoudt is een zelf-verdedigingsmechanisme dat iets heel kwetsbaars beschermt. Dat mechanisme is actief omdat het bang is dat het bloempje in de wei vertrapt wordt. Datzelfde mechanisme zal er ALLES en alles aan doen om dat bloempje te beschermen. Het begrijpt dat het soms een aanval moet maken om de kust veilig te stellen, want de intense drang naar de vrijheid van zijn beweegt hen daarnaartoe. En daarmee wil ik je laten doen begrijpen het begin van de 1 % compassie voor de mensen die je afschuwt en haat.

Ik wil je dat doen laten begrijpen omdat het mij zelf enorm pijn doet dat ik niet die compassie kan delen met andere mensen en ik me daardoor alleen en onbegrepen voel. Ik heb het over de mensen die bijvoorbeeld een moord doen of verkrachten en eigenlijk alle mensen die in de zwarte lijst staan.

Ik ben me zeer bewust van het feit dat je zult denken 'Waarom zou ik überhaupt compassie willen hebben voor een verkrachter of moordenaar?'  En dan zeg ik: 'Probeer dan niet om compassie te voelen want die poging zal je frustreren'. 'Probeer in plaats daarvan te begrijpen waarom mensen dat doen.' Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat veel mensen dat ook niet willen begrijpen omdat je zelf natuurlijk veel beter kunt slapen als je jezelf voorhoudt dat die andere persoon geen mens is maar een beest.

Maar geloof me als ik zeg dat de pijn die die 'daders' ervaarden voordat ze hun daad pleegden voortkwam uit een enorm geruïneerd en verwoest emotioneel interieur dat zo ver van jouw afstaat dat je ze inderdaad niet meer als mens kunt zien. En als wij als mensheid die mensen blijven straffen en veroordelen dan heb ik ook een oordeel klaarstaan, en dat is dat IK zeg dat wij onszelf helemaal geen mensheid mogen noemen. Want als je daadwerkelijk begrijpt wat een mens zijn inhoudt je ook niet de mensen wegzet in gevangenissen omdat ze zoveel pijn ervaren. (Alsof je het niet wilt zien)
En omdat jullie die dingen niet begrijpen raak ik steeds meer gedeprimeerd en heb ik soms geeneens meer zin om te leven.

Mijn oriëntatie naar de ruimtevaart ontstond uit de pijn die ik ervaarde om hier geestelijk weg te willen komen. Maar nu ik zelf al enige tijd begrijp dat er geen enkele sprake kan zijn van een menselijke aanwezigheid in de ruimte als we zelf geeneens mens kunnen zijn, en ik het toekomstige nieuwe schildersdoek van de ruimte wil beschermen tegen een corrupte mens, ik ook alle mogelijke middelen zal inzetten om de mens ervan te doen overtuigen de noodzaak van een accellererende ontwikkeling van de geest. Daarom zeg ik nu: Er wordt geen enkele stap op Mars gezet voordat we deze noodzaak realiseren.

Ik ben een verhaal aan het schrijven waarin die ellendige dingen NIET gebeuren. Waarin de mens dat nieuwe pad neemt waarover ik spreek. Ik geloof ook zelf dat dat het enigste pad is wat de toekomst klaar heeft liggen simpelweg omdat de andere wegen niet leefbaar zijn. Ik denk dat iedereen daar wel achter gaat komen in de komende tijd. Voor nu is het een hele donkere symfonie, maar na deze melodie komt er een veel vrijere, krachtigere en gevoeligere symfonie die alleen maar zo mooi kon klinken nadat ze na dit zwarte stuk was gekomen.

En dit schrijven is niet ontstaan omdat ik een spiritueel boek heb gelezen maar omdat ik toen ik al heel jong was die pijn ervaarde, toen we het nieuws keken bijvoorbeeld, en nu eindelijk de woorden en de moed heb verzameld om dat naar buiten te brengen.

Friday, May 26, 2017

Homoseksuele woedde

Ze zeggen dat je als homoseksueel in Nederland geaccepteerd wordt. Maar als je zegt 'accepteren' dan geef je eigenlijk al aan dat er iets niet klopt en je je schouders ophaalt. Zo zullen menig ouders tegen hun zoon hebben gezegd toen hij vertelde dat hij homoseksueel was dat 'We nog steeds van je houden'. Alsof homoseksualiteit eigenlijk niet kan en het maar gedoogd wordt. Daarom is het een grove leugen om te zeggen dat ik me veilig voel om mezelf te zijn in deze wereld. En nog iets: je gaat toch ook niet tegen je heteroseksuele zoon zeggen, als die over vriendinnen praat 'We zullen je accepteren zoals je bent.' Whagaga! Óf 'We houden nog steeds van je hoor!' Blablabla. Ik heb vaak een zin in mijn hoofd en die gaat als volgt: 'Deze planeet mag van mij opgeblazen worden!'

En waarom zou ik uit de kast moeten komen? Moet ik mij soms godverdomme verantwoorden aan de samenleving omwille mijn seksualiteit? Blijkbaar dus wel want mensen doen dan nog steeds. En degenen die dat doen vernederen zichzelf daarbij zonder dat ze het in de gaten hebben. Als een hond die voor zijn baasje moet verschijnen - hopende dat ie geen straf krijgt of dat er iemand hèèl boos op hem gaat worden.

En als iemand is vraagt op een verjaardag 'Heb je al een vriendinnetje?' En je zegt nee, ik ben homo, dan schrikken ze. WAAROM SCHRIKKEN ZE? Waarom worden ze rood en leggen ze hun hand op de mond en komen ze daarna aan met verbloemende zinnen???

Worden jullie soms rood door de gedachte dat ik een stijve lul kan krijgen als ik een mooi mannenlichaam zie? En als dat zo is, waarom voel JIJ je er dan ongemakkelijk bij? Is het soms omdat je zelf die gevoelens herkent en je je ervoor schaamt? Of heeft het met iets anders te maken? IK wil weten waarom, zodat ik er klààr mee kan zijn, want ik ben er hèlemaal klààr mee!

En eigenlijk de enigste reden dat ik er klaar mee wil zijn is omdat ik van de woedde af wil komen. Ik wil daarvan af komen omdat ik jullie daarmee bescherm. Want ik ben bang dat ik een keer hèèl boos ga worden.
Ik ben boos omdat de wereld mij het fundamenteel bestaanszekerheid ontneemt die mij het gevoel kan geven om ècht mezelf te zijn.

Het is grappig hoeveel jullie liegen als jullie over homoseksualiteit praten. Als je het echt helemaal had geintegreerd en geaccepteerd dan had je er namelijk ÜBERHAUPT nooit over gepraat. En om die reden ben ik best wel teleurgesteld met de mensheid. Nogmaals: jullie gaan toch ook niet de heteroseksuele aard van je zoon bespreken???? KOM IK GODVERDOMME VAN EEN ANDERE PLANEET OFZO dat je een handleiding nodig hebt om met mij om te gaan???

En het is heel erg voor mij dat jullie er zo moeilijk over doen dat IK er soms ZELF over twijfel de waarheid van mijn seksuele aard. En die twijfels brengen mij vaak nòg verder weg van mezelf. En dan voel ik me verloren. Dus je kunt wel leuk doen en glimlachen als je vraagt 'heb je al een vriend dan?' Maar wat je dan eigenlijk wèèr doen is verbloemen jouw eigen ongemak.

En ik kan nog wel duizend voorbeelden noemen maar geloof me als ik zeg dat ik heel, hèèl erg boos ben. Het wordt tijd dat meer mensen hun woedde tentoonstellen en daarbij geen enkel blad voor de mond houden want anders blijft deze hartenpijn. En om die reden stop ik voor nu want anders krijg ik mischien een hartaanval en dat mag nu nog niet gebeuren want ik wil eerst deze verhalen in jullie hersens duwen.

Einde transmissie.



Zelfvoorzienend geheel


Kon ik mijn eigen pik maar afzuigen. Dan was ik zelfvoorzienend geweest. Jammer genoeg deed de natuur ons naaien door mijn piemel net niet lang genoeg te maken dat ie mijn keel in kan. Toen moesten we dus hele benarde posities innemen om hem er alsnog in te krijgen. Mensen dubbelvouwen enzo. Maar de wet van zelfbehoud zegt dat energie altijd afneemt dus kun je niet de hele dag in zo'n positie zitten. En soms moet je ook kakken en alles aan je bed afvegen is ook een beetje lui. Ik heb veel geleerd van een bed vol met stront. Allemaal huidziektes krijg je ervan. die stank went wel maar die schimmels deden mijn longen uitbranden. Ik had nooit gedacht dat er speciaal papier was ontwikkeld om je anus mee schoon te schrobben. Mijn hond deed het normaliter, maar na het overlijden van die vierpoter werdt ik genoodzaakt om het zelf te doen. Het UWV wilde mijn lening ook niet verhogen dus een nieuwe kon ik ook niet nemen. Het klinkt allemaal heel vies, maar met een stuk papier aan je kont zitten vegen is net zo vies. Vreemde planeet, deze aardbol. Waar ik vandaan kwam deden ze niet zo moeilijk over veel dingen. Ik zal me maar aan moeten passen en hun cultuur kopieren net zoals die immigranten uit de woestijnstaten doen.

Saturday, May 20, 2017

Huid eraftrekken

Ik heb nog nooit een planeet meegemaakt die zó ridiculous was als deze. Echt waar. En het ligt niet aan mij, dat weet ik zeker. Als het niet aan mij creatieve humor lag dan was ik binnen 3 weken dood, en dat meen ik ook echt. Dood door jullie ellende!~

Ik had op school een hele mooie tekening gemaakt van een man die gevild werdt. Auw. kuch. kuch. De persoon die het vel eraftrekt zit onder het bloed. Je kunt nog net zien hoe de huid aan de handen vastzit voordat de beul hem geoogst heeft. De tekening is nu erg bekend bij mij op school en meerdere mensen hebben er zelfs een copietje van. Zelf heb ik hem gevectorizeerd en groot opgeschaald en uitgeprint op dik papier. Hij hangt momenteel in mijn atelier en nieuwkomers vinden het vaak zó akelig dat ze 'aaaah' 'ooooh' en 'jezus christus' roepen en dan hun hand op de mond leggen.

Maar het allermooiste aan dit alles is, is dat die dingen echt gebeurd zijn.
Er zijn écht mensen helemaal gevild geweest. Als straf, als rechtvaardigheid.
'Voor een juichende menigte van duizenden...'

En om die reden begon ik dit stuk ook met;

'Ik heb nog nooit een planeet meegemaakt die zó ridiculous was als deze...'




Binnenkort ook t-shirts en sweaters van verkrijgbaar!

Thursday, May 4, 2017

sergeant johnson uit halo

Sergeant Johnson uit Halo is mijn all-time-warrior. Hij weet altijd wat je moet doen. En dat is fijn, want dan skipp je al het gepraat, en zoals ik al zei in mijn stenenblogartikel, ik heb soms geen zin om te praten.

Sergeant Johnson kon je altijd moed geven, zelfs in de meest benarde situaties. Ik weet dat hij een keer een Brute-aap heeft geslagen in zijn gezicht en hij vervolgens een trap terug kreeg in zijn borstkas die alles intern zou hebben moeten vernietigen. Maar Sergeant Johnson leeft voort.


Sergeant Johnson is de all-time-typische amerikaanse onderkaak geaccentueerde, sigaar rokende lompe directe actie soldaat, die geen touwtjes om dingen spant.

Ik vind de uitspraken uit Halo geweldig, zo kreeg je bij een level een tank geleverd vanuit de lucht. En in de cutscene kwam Johnson aanwandelen, zo relaxed als maar kan, en gaf hij een kleine toespraak, zó uit zijn duim gezogen.

Meestal is God mysterieus, maar vandaag niet! Dit is een TANK! 
66 TON aan Hoog explosief spuitende goddelijke inmenging.
Als God liefde is, dan ben ik Cupido!

Maak je gereed! Dan gaan we!

En Johnson stopte de sigaar weer in zijn mond. Trok 't slot en grendel los van de .50 cal en zei als laatst:

Oh, I know what the ladies like.

...................

Johnson heeft als enigste de vernietiging van Installation 04 overleeft, en dat terwijl hij naast een gigantische ruimteschip stond die ontploft!















Johnson is uiteindelijk overleden na de ruzie met de hoofdadministrator van Installatie 04  'Guilty Spark'  De twee konden het nooit goed vinden met elkaar, en Johnson noemde Spark dan ook geregeld, 'Thinker Bell' en 'Light bulb'.

Johnson kreeg een laserstraal van Spark door zich heen maar wist ook die te overleven. Uiteindelijk is Johson overleden aan een verbrandt lichaam.
Moge we Johnson herinneren als onze beste vriend in Halo.







Wednesday, May 3, 2017

The Glory days of Gaming - deel 2

Ik had the elder scrolls: Morrowind op de xbox. En dat was geloof ik in 2003.

Mijn eerste dagen in Morrowind waren getekend door een gevoel van verwondering en mysterie.
Twee woorden waarmee ik dat hele spel zou mee kunnen identificeren.

Ik wil graag in deze analyse Oblivion en Morrowind vergelijken.

En Morrowind had een betere atmosfeer, had een betere wereld, in de zin dat het mij echt deed voelen alsof ik een avonturier was, een onbekende persoon in een vreemde wereld. Bij Oblivion was de wereld herkenbaar, omdat de wereld was opgebouwd uit westerse middle-age elements en folklore. En hoewel de gameplay daar natuurlijk beter was door de voortbouwende software en hardware deed de omgeving mij nooit de mond openvallen. Bij Morrowind was ik ook echt geinterreseerd in de architectuur en de cultuur van de plaatsen daar. Het was zo otherwordly. Oblivion's omgeving zou ik definieren als saai.

In Morrowind moest je jezelf wel vinden, moest je wel voorzichtig zijn, je moest wel aansluiten bij een groep om sterker te worden. Want als je dingen alleen deed. Dan ging je dood. Het was een keiharde wereld. Ik weet nog dat ik de grote hoofdstad Vivec  binnenliep en ik de richting naar de winkels wilde vragen aan een soldaat. Maar nog voor ik kon praten zei hij met een donkere stem: "Donder op buitenlander!" En toen leerde ik mijn plek algauw kennen.

Maar een vrije geest zoals een Redguard trekt zich daar weinig van aan. Dat was het ras, wat ik speelde. Ik koos een Redguard omdat er in de beschrijving stond dat ze liever solitaire wezens zijn dan groepsmensen. En mijn Redguard vond uiteindelijk die winkels alsnog.

Ik wandelde door Morrowind, het deel van de wereld, waar de Dark Elves wonen. En ik zoog deze hele wereld op als een spons, en ik deed mijn uiterste en uiterste best om de cultuur en alles te begrijpen, want die stond zo ver van mijn bed af. Ik liep door stofwinden, waar ik bijna niet meer vooruit kon lopen, ik liep langs idylische en pastorale heuvellandschappen vol reuzepaddestoelen, waar soms mensen in woonden zo groot! En ik werdt de hele tijd geirriteerd door vliegens vogels van 2 meter groot, die met hun pterodactylus snavel in mijn rug aan het prikken waren. En dan stond ik daar dan, bijna hulpeloos met mijn hamer. Wachtend tot die vervelende beesten dichterbij kwamen en ik ze met één klap hun botten braken en doodsloeg.

Ik was echt bang soms hoor in Morrowind. Het was zo donker allemaal! De lucht was zo donker soms! En het landschap lag in het hart van het land vol met as, en er groeide daar bijna niets. Het leek eigenlijk heel erg op het landschap van Mordor uit The Lord of The Rings. Ook in Morrowind is er een grote woedende vulkaan. En er heerste een heel kwaadaardig figuur die een sinister plan heeft voor het continent. En uit roddels, en dorpsgepraat en questeen kom je er langzaam achter dat jij, de speler, als vreemdeling daar een rol in gaat spelen. Maar zoals in Oblivion wel gebeurde wordt je in Morrowind nooit gedwongen om daar een deel uit van gaan maken. En hoewel je dan later in je jaren op Morrowind vaag hoort dat er een profetie is gefaald, zul je nooit geloven dat jij daar ook echt iets aan kon doen, want je begreep het helemaal niet. Want Morrowind was, zoals ik al zei:

Mysterieus.

En hoewel ik weet dat het maar een spel is, is wereld die de makers gecreeeërd hebben meer dan Goud waard. Meer nog dan Oblivion kon Morrowind je het gevoel geven dat je een echt leven aan het leiden was in een andere wereld. En om die reden verkies ik altijd Morrowind boven Oblivion, als beste RPG van mijn gaming ervaring. Ja, jongens, Skyrim, en Oblivion, zijn alletwee een beetje saai als je het mij vraagt. Ze doen me allebei denken aan de kaas van ALDI.

Iedereen lust de kaas, maar diepgang zit er niet in..

Remember Morrowind.

Gegroet,

Bram Julian Tobias Groeneveld

Pijpslaaf van Caius Cosades.   (-------   En enigste vriend van ook.

Want op Morrowind, kon je je vrienden ver zoeken, want ze waren er niet.

Voor degenen die niet weten wie Caisus Cosadus is,
dat was een 'Westerse' imperial adminstrator, die als geheime agent in Morrowind was geplaatst door de Imperials om jouw te helpen. Maar zoals elke zwakkeling overkomt in Morrowind, en ook op de planeet aarde gebeurt is dat men ALTIJD weer naar de fles grijpt. En ook deze knakker was helemaal verslaafd geraakt, aan het goedje wat ze op Morrowind lekker vinden. En dat was Skooma.

Als je Skooma had kreeg je de doodstraf, maar ik vond dit spul zelfs bij de hoge soldaten van hun eigen leger. Een van de redenen waarop ik erachter kwam dat de Dark Elves, hoewel ze altijd heel sagerijnig zijn, eigenlijk toch hetzelfde zijn als ons.






Golden era of gaming

Ik heb een Golden-Era van Gaming meegemaakt. En ik weet dat omdat er nu alleen nog maar suikerspellen zijn. Ik zeg Suiker, omdat deze nieuwe spellen, zó vol zitten met impulsen en quick-to-satisfy rewards dat ze alle diepgang missen die het waard maakt om een beetje mens te voelen.

Een van de dingen die ik haat is Call of Duty. Deze reeks werd van de eerste Modern Warfare heel slecht. En dat kwam door de online functie. Ik geloof dat de respawntijd daar 3 seconden is. Er is ook helemaal geen tactiek in die spellen. Het is alleen maar sprayen.

Bij Battlefield was het een heel ander verhaal. De mensen die de Call of Duty tactiek hanteerden en toen in BF gingen spelen, die mensen werden als kippen afgeslacht. En dit waren ook de mensen die je truck stalen, en er zonder te wachten op het team, er in hun eentje vandoor reden. En dat is gewoon plain short-sightedness. En door die spellen te spelen heb ik een hoop geleerd over mijn leeftijdsgenoten. De meeste zijn namelijk allemaal sukkels.

Battlefield: Bad Company 2 was één van de beste van de Glory Days of Gaming. Omdat de kleuren in dat spel zuiver waren, de geweerschoten hard, en het realisme correct, althans voor online gaming-maatstaven.

Battlefield EISTE van je, je eigen verantwoordelijkheid in een team. En alleen door echt je in een team te werpen en in de confrontatie, kon je winnen. En als je dat niet deed, dan verloor je, als je teveel mensen had, die van Call of Duty afkwamen, en hun broodnodige verantwoordelijkheid NIET geleerd hadden, dan had je, en zo zal ik een voorbeeld noemen, last van krab-snipers, mensen die helemaal achterin de map zitten en permanent met hun oog door hun scoop staan te loeren in een soort zombie-trance, wachtend tot er een andere soortgelijke idioot langskruipt om hem vervolgens eerst vijftig keer mis te schieten en dan op het meest vieze moment een headshot te geven.

Meestal was ik dat. Tot alle bloedwoedde toe. Maar dat deinsde mij niet terug. Ik wachtte 13 seconden tot ik kon respawnen, met mijn m1-garand, uit fucking WWII, en ik trek die loser in mijn iron-sights, squeeze the trigger two times, en bap hem af.

En dan kreeg ik soms een berichtje, van zo'n 13-jarige, die superboos op MIJ was. Maar ik zou boos moeten zijn op hem, want hij zorgt ervoor dat zijn team verliest omdat ie met zijn ballen achterin de map zit te fatsen.

In Battlefield had je beschikking over een hoop voertuigen, waaronder Tanks. En oh, oh, oh, je had het moeten meemaken zo érg was het, de destructie die ik met mijn gaming-maatje gecreeerd had over de DICE servers van deze knakeplaneet. Ik denk dat als al die mensen die ik heb afgeschoten voor mijn stoep stonden. Je een heel stadion kon vullen met mensen die mij en hem zouden kunnen lynchen, want ik heb hele boze mensen gezien. Zo zagen wij mensen de game joinen, om hem vervolgens meteen weer te quiten zodra ik die persoon voor de tweede keer raakte met een shell van mijn tank. En je had mijn maatje moeten zien bovenop de tank, achter zijn mitrailleur, die zat daar met een grijns van hier tot aan de hemel, alle stragglers af te raggen met zijn .50 cal. Hij was een 360 graden omnipotente god, die de dood kon geven aan elke gamer die het verdiende.

Wat wij feitelijk deden met dit online gamen, was gewoon mensen irriteren. Want elke keer als je wordt afgeschoten, moest je 13 seconden wachten tot je weer mee kon spelen. En dat is irritant.
Vooral als je naast een teammate spawnt, en meteen wéér een abrahams shell van 65 mm door je rug geragt krijgt. Een van de meer begrijpelijke redenen waarom het andere team soms zo dun werdt, aan het einde van een match. Deze mensen hadden al het doorzettingsvermogen verloren door de ultieme frustratie van machteloosheid.

Ik kende een andere vriend uit die periode, hij had 2 controllers kapotgegooid tegen de muur.
Ja, zo boos werdt men soms.

Ik heb hele mooie momenten gehad, bijvoorbeeld toen mijn vriend en ik op een heuvelrug stonden geconfigureerd, allebei in een tank, en de vijand die vanuit de verte aankwam lopen, en een van ons zei; "Commence firing!" Alsof we een tank bataljon waren. En dat waren we. Want geen enkele vijand van dat team is ooit die heuvel overgestoken. Want er was een continue barrage van kogels.

Er was ook een fenomeen dat wij base-rapen noemde. Dat zat namelijk zo. Het andere team was dan volledig omsingeld bij hun eigen basis, waardoor als ze wilden respawnen méteen een regen van kogels en explosies door zich heen kregen, tot het ongenoegen van sommige die de hele match quitten en er soms dus voor ons geen vlees meer over was om in te schieten. En je moet weten dit was allemaal gesublimeerde frustratie, en als dat spel er niet was geweest, ik mijn hele school had opgeblazen. Ja, de AIVD kan heel wat sporen en verbindingen vinden in mijn verhalen. Maar ze zullen er nooit achter gaan komen, hoe ik deze planeet had kunnen opblazen.

Ik dank u voor uw aandacht.

Gegroet, hoofdcommandant van alle strijdende krachten van het omnipotente leger van Balin.
Met de allergrootste grandeur delusional exit die een brief kan hebben.
Klaar ermee!









Meneer Balin is mijn alter ego

Meneer Balin is mijn alter ego. Het is de persoon die als een mokerhamer alles beëindigd wat niet werkt, of hem tegenzit. En hij is groot en lomp. En niet lomp in de zin van asociaal zijn, maar in de manier waarop hij met een ongelooflijke enorme hoeveelheid kracht en vitaliteit obstakels wegwerkt.
Vaak met enorme, enorme explosies, en niet die vieze Hollywood explosies met zo'n gele vuurbal, maar met een hele diepe dreun, harder en grover dan je ooit had gehoord. Waarin 55 kubieke meter grond en stenen en kiezels de lucht in wordt geworpen en als een modderregen op de aarde terugkletst. En dan hoor je helemaal niemand meer praten, of huilen of zeiken, want iedereen is gewoon dood. Klaar ermee!

Ik vind kinetische projectielen altijd al fascinerend. Vooral tank shells. Of artillerie vuur. Vooral als ze in groepen geconfigureerd staan. Zo moet ik bijna lachen hoe die mannen tijdens de tweede wereldoorlog constant staan te pompen en die zware kegels de hele dag de hemel in lopen te blazen. Dat soort dingen vind Balin heel fijn. Want het is een manier om zijn intenties te verspreiden.

Ook ruimteschepen vind Balin lomp. Vooral als ze aan elkaar gelast zijn en net lijken alsof ze van de schroothoop komen. Niet zo'n 'sleek-ass' starship zoals de Enterprise ofzo, maar een rickety, rock, chemical combustion raket. Met deurtjes die je nog met WD-40 moeten openmaken omdat ze zitten vastgeroest omdat je op die Tropische planeet veel te lang jezelf liet pijpen door hele mooie en geile aliens.

Ik vind autoriteiten ondermijnen ook altijd fijn. Balin ook. Ik kan me nog goed herinneren hoe Balin in sommige online spellen die hij speelde op de computer DIRECT de admin in de server voor zijn kanus knalde, waardoor hij werd gekickd. Niet dat balin dat uitmaakt want hij logt gewoon weer in en schiet de admin meteen wéér dood. Waardoor Balin een permanent-ban over zich heen kreeg, en een week later op geen enkele server meer kon. Wat achteraf best grappig was, maar toen best eenzaam.

Balin blaast de hele server op met dynamiet. Net zoals Sunny. Dat was een andere vriend van mij, die nóg lomper was als Balin. Als Balin nog érgens over nadacht, dan was Sunny degene die totaal irrationaal gewoon ALLES vernietigde!

Ik zie mezelf ook als een redder van de Aarde, waarin een 2 kilometer lang ruimteschip vanuit een onbekende ster door de aarde atmosfeer neerdaalt, en de mensen al vanuit hun kantoordepressies komen toegestroomd om te gaan kijken wat er gaat gebeuren. En nog voor de verwondering indringt bij die honderden miljoenen mensen die tegelijkertijd op tv meekijken, gaan ineens de laadkleppen van mijn schip open en komt alle stront eruit flikkeren die ik op alle planeten uit dit universum had verzameld. En dat moet de mensen dan wel hopelijk overtuigen de situatie die ik met die stront door je ziel wil doen indringen. Zie de kinderen lachen, hoe er honderden miljarden kubieke meters aan stront op het asfalt kletst en duizenden en duizend ruiten doen barsten door de impact van de klap. En de mensen die geplet worden of verdrinken interreseert Balin niets, want die vliegt zo weer weg.

Da's poep vegen voor de bewoners van de aarde. En heel lang, en veel...
Klaar ermee!

De reden voor de vele steenlandschappen met de rovers erop.

Op de kunstschool waar ik op zit, daar teken en schilder ik vaak steenlandschappen. Ook meestal met een grote wagen erop, met hele dikke banden. En men vraagt zich dan af, waarom?

En ik ga dat uitleggen:
Het gaat hier niet om de stenen, de auto's of de omgeving. Waar het om gaat is dat wij niet meer met de Aarde bezig zijn, want ik krijg er soms schoon genoeg van deze planeet. De wagens die ik teken zijn eigenlijk nauw verbonden met de verhalenreeks die ik las over de kolonisatie van Mars. Het zijn namelijk bijna dezelfde wagens. In dat verhaal werd er in de nabije toekomst een groep van kolonisten heen gestuurd om er een leven te gaan opbouwen. Zo'n 100 mensen mogen daar deel van uitmaken. En het worden er langzamerhand steeds meer omdat de Aarde meer mensen blijft sturen.

Ik was altijd gefascineerd door het feit dat deze mensen voor het eerst NIETS meer met alle politieke en sociale situaties van onze eigen wereld te maken hadden. En in die verhalen ontstond er dan ook een wijde verkenning van de mogelijke nieuwe vormen van leven.

Er was een kleine basis opgezet, die een aantal jaren daarvoor al was gedropt vanuit de lucht door de thuisplaneet. Er waren 2 grote rovers beschikbaar, waar een hele grote groep mensen in kon slapen, eten en verblijven, want de wagens waren bijna zo groot als een huis. En ik vond dat fijn, want deze kolonisten ontdekten nieuwe gebieden waar nooit iemand was geweest. Zij maakten de eerste wielensporen in het miljoenen jaren onaangetaste zand. En zij zaten sámen een broodje pindakaas te eten terwijl buiten de cabine een enorme stof tornado raasde. En terwijl de Aarde zichzelf afbrak in haar ellende en chaos zaten zij daar voor het eerst in een rustig vacuüm dat de geschiedenis voor hen had gecreëerd.

En deze wagens hadden een enorme kracht en uithoudingsvermogen. Want ze konden wel 2300 kilometer afleggen. En in de boeken was er een nieuw gevoel van vitaliteit. De Aarde werd heel even achtergelaten, niet om haar in de steek te laten, maar omdat het soms nodig is om iets nieuws te beginnen. Een groep mensen scheidt zich af van de rest om vervolgens het geheel op nieuwe niveau's vooruit te brengen. Sommige mensen noemen dat evolutie, maar ik noem het het potentieel van de mensheid verwezenlijken.

Ik heb graag dat de wagens klimmen. Want het voelt alsof ik ook aan het klimmen ben. Ik heb graag dat de wagens (met zijn dikke banden) over elk terrein kan navigeren wat de natuur op haar pad kan plaatsen, want dat zou ik zelf ook graag kunnen. Deze banden zijn zo groot en zacht, dat ze zich over elk obstakel vormen wat ze maar tegenkomen. En ik denk dat ik ook groot en zacht moet zijn om vooruit te kunnen komen. Want anders ga je botsen.

En ook ik wil weg van de mensheid. Net zoals de kolonisten. Maar net als die mensen in de boeken weet ook ik dat wij met hen verbonden zijn. Even een heel praktisch voorbeeld, de aarde is wel degene die de kolonisten de middelen stuurt om er te kunnen bedrijven. En hoewel ze een hoop vrijheid hebben loert er altijd het gevaar dat de gigantische aanwezigheid van het systeem aarde de knop in één keer omdraait, en de façade beëindigt. En niet omdat dat zo persoonlijk is, maar omdat de geschiedenis weer een andere koers op vaart.

Deze boeken zijn van onschatbare waarde. Niemand zal het geloven totdat je ze leest.
Nog een voorbeeld waaraan ik nu denk is het 'probleem'  van de Chinezen.
Waarschijnlijk zal het zo gaan zijn, dat de Chinezen de meeste mensen zullen sturen naar de gekoloniseerde planeten, en de 'Westerlingen' zullen zich daarbij achter de oren gaan krabben en twee stappen achteruit gaan doen. En ook dit boek stelt die angst in twijfel.
Er wordt vaak verondersteld, dat deze Science-fiction boek koud en onpersoonlijk zijn. Alsof ze alleen meer over technologie gaan. Maar dat is een foute veronderstelling, want Science-fiction ging altijd al over het mens zijn. Over hoe een mens zich zou gaan gedragen, voelen en denken, in een toekomstige wereld. En ik durf zelfs te beweren dat het het meest kritische genre is van de gehele literatuur. Want geen enkele andere vorm van schrijven kan zo diep en ver interpoleren over de menselijke conditie.

En nu zijn we van stenen, naar de aarde, naar de chinezen gegaan! Want dat, lieve lezer, is hoe het menselijk brein werkt. Nog één ding waarom ik stenen zo waardeer:

Ze praten niet. Het interesseert ze geen zak.

Ik heb weleens bij filosofieles een steen op tafel gelegd, en gevraagd aan de groep, 'Wat denken jullie wat deze steen ervan vindt?'