Monday, June 13, 2016

Wij zijn de kinderen van Hubris.

Post futuristisch gedicht:

We kunnen alles bereiken.

Maar we hebben geen wilskracht.

Wij zijn de kinderen van Hubris.

De uitdovende vonken van een bom.


We snoeien het onkruid van onze ouders.

Lastige bij-effecten van hun idealen.

Een pinguin stikt in plastic.


Een wereldwijde revolutie ligt op de loer.

Zij heeft twee kanten:

De @#$%woedde van de hele wereld.

De blijdschap van onbegrensde rijkdom.



Wij weten alles. Maar doen er niks mee.

We wachten op een bom die ontploft.

We vechten een oorlog en worden heel moe.

We weten niet wat we moeten doen.


We hebben de mogelijkheid om alles te bereiken.

Maar doen het niet.


We hebben een wereldomvattend dorp gecrëeerd.

Maar onze ziel is gehuld in pantser.

Een connectie is geen band.

We zijn eenzamer als ooit.


Alles wat gebeurt brengt ons verder van ons weg.

Zo leren we onszelf kennen.

De enorme geografie van de ziel.

De onuitputtelijke ziel van de mensheid.


Willen we zo doorgaan?

Een mens is keihard,

maar wanneer is het genoeg?


Wij rijden de voorkant van de geschiedenis

met een 44 %, 45%, 46 % globaal bewustzijn.

We worden er steeds beter in.

Maar we vertrouwen de toekomst niet meer.

We leven in het nu.


Maar laat ons niet vergeten,

de dromen die ons eruit trekken.

De @#$%^&ellende waarin we leven.

GOD GODVERDOMME

--------------------------------------------------

Deze streep scheidt de toekomst van onze tijd.'


Een droom trekt ons hiernaartoe en lacht.

Ik sleep je erheen.

Ben je moe?

Mag niet.

Je moet,

DOORGAAN.

Hoe harder je nu duwt, hoe meer er getrokken wordt aan de andere kant van de tijd.

De toekomst wordt heel blij.

Het is allemaal jouw keus.

Utopia of totale vernietiging.



Faustiaanse Dromen

Faustiaanse Dromen:

Tienduizend jaar geleden keken mensen naar boven.

Een korte geschiedenis van het Westen, in laymens terms.

Tienduizend jaar geleden keek een lul naar boven. Hij zei, Ik wil dat alles hebben.

Maar ik zit vast in de natuur.

Daarom:

We zouden ons loswerken uit de natuur,

maar eerst moesten we de vrouw onderdrukken. Een logischerwijs eerste stap.

De wereldgeest. de verbeelding

het gedoe van de emotie, het instinct, lichaam, natuur, vrouw.

Onderdrukken

en daarna alles vooruitbrengen op nieuwe niveaus.

We zouden een Utopia maken.

We wilden macht over de natuur.

Volledige Hegemonie.

Fastforward naar de jaren zestig.

Toen kwamen de hippies met wiet in hun kut.

Het was een keerpunt.

Ze spraken over de nieuwe wereldgeest. Ze hadden mooie inzichten.

Maar hun verlichting was niet compleet.

En ondertussen landen onze mannen op de maan. Maar ook zei begonnen te heimweeen naar de Aarde.

Want we dachten. "Yeah, whatever."

We willen graag weer in de natuur zijn. 

Maar de computer lijdt ons af. 


Wij willen elkaar een kusje geven, maar we kunnen elkaar niet aanraken. De porno op internet is beter.


We voelen niks meer.

We zijn dood.

Faustian Dreams.




(ik vind het grappig om negatief te doen.)







Het is allemaal jouw schuld.

Je kunt wel iets in de prullenbak pleuren, maar dat wil nog niet zeggen dat het weg is.

Plastic in de verbrandingsoven verandert in gesmolten plastic dat vervolgens ergens wordt gedumpt.

We leven op een ronde aardbol en alles komt uiteindelijk tot ons terug in de vorm van kanker en autisme.

De effecten die wij zien is een resultaat van onze verhouding met de planeet.

Niks ontsnapt onszelf. Zelfs onze laksheid niet.

Het enigste wat hieraan gedaan kan worden is 100 % verantwoordelijkheid nemen voor onze daden.

Wordt je daar moe van en sluit je liever je ogen? Dan ontken je de waarheid en leef je op een leugen.

Een leugen die steeds groter wordt en de kanker alleen maar verergert. En dan kun je wel weer gaan zeiken dat ik niet zo moet zeiken. Maar het punt is, het maakt helemaal niet uit hoe jij erover denkt.

Want het is allemaal jouw schuld.

Ik wil je niet straffen ofzo.

Maar het enigste die er wat aan kan doen dat ben jij.

Er zijn maar twee keuzes die je kunt maken:

Utopia of totale vernietiging.

Ik neem de moeite om de eerste te maken.

De lakse mensen onder ons trekken de rest van de wereld de hel in.

En dáárom haat ik als ik mensen zie die géén plastic recyclen.

Onwetende honden zijn het.

De waarheid onder ogen zien is de eerste stap naar een betere wereld.

Het ontkennen is Utopia uitstellen.

Jouw schuld.

;)


Thursday, June 9, 2016

WIJ KUNNEN ALLES BEREIKEN!

"In 2056 hebben de vertegenwoordigers van 65 landen een gigantisch doel gesteld: de constructie van een ruimtelift." "Verankerd aan de kilimanjaro in afrika. "

"Sinds die tijd hebben die landen in totaal 487 miljard dollar en 76 miljoen manuren geinvesteerd om het onmogelijke te realiseren."

"In hier in 2097 vieren we deze inspirerende prestatie."

"Deze multilaterale overeenkomst heeft niet alleen ons globale niveau van samenwerking bevestigd, maar ook ons potentiele succes in de ruimte. En het is de hoop van het consortium dat we een sprankelende toekomst tegemoet gaan."

"De deelname en betrokkenheid van de afzonderlijke landen was onbegrensd."

Mondiale participatie.
Multilaterale overeenkomst.
Universele deelname
Mondiale economische herorganisatie.
volledige intercooperatieve inspanningen
van de gehele mensheid,
als ze hun wereldwijde gecombineerde
fysieke en metafysische middelen beschikbaar stellen
voor evolutionair-gerealiseerde toenames,
in wetenschappelijke en technische mogelijkheden

een piramide van enorme wetenschappelijke en technologische constructies
rationele planning
ambitieuze groep mensen
energie en middelen
onmogelijks te realiseren.

Een technisch gerealiseerde onmogelijkheid.


WIJ KUNNEN ALLES BEREIKEN!


Thursday, June 2, 2016

De bouwplaats rondom de ruimtelift.

Flamingo's vliegen hoog in de lucht.
Maasai in Mercedes rijden langs ons en zwaaien.

De lucht is grijs,
de wolken donker,
de wind hard.

Maar de zon breekt alles open, en straalt haar gloed over het afrikaanse landschap.

Dit is waar de mensheid vandaan kwam,
en dit is de plek waar we de planeet zullen verlaten.

Deze hele omgeving was een bouwplaats voor meer dan dertig jaar.
Interaccomodatie voor duizenden arbeiders.
De hele topografie gedeconstrueerd.

De konvooi stopt wanneer een kudde olifanten de weg blokkeert.
Dieren die mensen pesten. Ze vragen zich af wat dit allemaal betekent.

De chauffeurs roken een sigaret en praten een beetje.
Daarna vertrekken ze weer.

De heuvels in, de berg op.
Klauteren. Kilimanjaro.

De trucks dragen 66,000 gepolijste spiegels met zich mee, die de cabine omhoog zullen duwen in de eerste tienduizend meter.

Een zwarte wolk explodeert zijn donder.
De wraak van de Goden.

"Mieren die een brug proberen te bouwen naar de hemel."

"Ik vernietig alles."

Maar de hele planeet concentreert zijn energie op deze locatie.

En dit keer is het de mensheid die God van zijn troon af zal trekken.

Want onze Hubris heeft een toppunt bereikt.

Een ruimtekabel, 36,000 km hoog, verankerd aan Afrika.