Sunday, October 30, 2016

Gecrasht op Aarde

Ik crashte samen met vier anderen op Aarde. Ons ruimteschip kwam in een pertubulum motinicum terecht, een soort astraal bewegingsveld bovenop jullie aardbol. Wat een teringzooi was het daar zeg.
Onze vriend Harrum dacht even grappig te zijn en stuurde ons schip dwars door jullie ellende heen.

Wat er daarna gebeurde mogen de goden weten, maar één ding is duidelijk. Ons schip is verdwenen.
Wij zijn ontsnapt in een capsule en vielen in de fysieke dimensie. Normaal was dit geen probleem voor ons, maar het punt is, het schip was er ook in gevallen, en die was nogal duur. Het was een dure bolide. Gemaakt van verkoolde sterren. Knoepenshard, zei mijn vader. Kun je nie kapot krijgen.

Nee, kapot niet maar wel kwijt. Godverjuuh!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik had ineens armen en benen en ademde lucht en alles zag er uit alsof ik door de ogen keek van een mens. Binnin mij gloeide een enorme kracht. Maar ik was iets kwijt. Ik voelde dat ik niks voelde. Ik was mijn gevoelens verloren. Zeker ergens blijven hangen tussen de astrale wirwar bush bush.
Mijn naam is Herhald Berhald Broompop en ik spreek vanuit de fysieke dimensie door een schrijver op een laptop in de eenentwinstige eeuw.

Harrum was zijn vermogens verloren. Dat zei hij telepatisch tegen mij. Want dat was hoe wij communiceerden. De vermogens van Harrum stelden hem in staat om geavanceerde technische problemen op te lossen. Niet handig dus.

Balin was gewoon sagerijnig. Hij had zijn humeur verloren. Ook blijven steken.

Pretzel Sunny trok zijn capsule door een verragt deel van de Aarde heen, waar de geesten van honderduizenden werden geheeld van de massatrauma's. Hij tikte er zo'n 2 miljoen van hun verzadigingsplek terug in de fysieke dimensie. Klein probleempje zei Sunny. Met sunny was niks aan de hand, maar daar was ook weinig aan te mollen want hij was zelf al zo'n ontiegelijke lompe Aldebraan.

------------------------------------------------------------------------------------------------

"Whagaga" lachte Pretzel Sunny toen hij op Aarde neerkletste. Het water van de stille oceaan sloeg een kilometer de lucht in. De capsule kwam een paar minuten later boven water en Sunny sloeg de deur eruit. Boven hem poepte een meeuw in zijn gezicht. En een walvis lachte hem uit.
Welkom op Aarde, zei de meeuw.

Godverjuuh! Zei sunny, en hij begon met Balin te communiceren.

"Waar ben je? Ritje overleeft? "

Ja ik leef nog. niks aan de hand.

Ik heb alleen een paar honderd kilometer oerwoud meegetrokken. Waarom stuurde je niet?
Moest je echt weer zo'n lompe entree maken? Grinnik..

Ik ging diep jonge, zei Sunny. Ik denk niet dat ik vissen heb geraakt, maar die mensen maak ik me wel een beetje druk over.

We zullen het zien. Ik kan zo naar je toe komen. Even deze aap in zijn nest leggen.

Tot zo.

----------------------------------------------------------------------------------------------------


Vanuit de heuvels van de Kilimanjaro klinkt een oorverdovende klap. Luider dan de luidste klap die ooit is gehoord. En even later een tweede oorverdovende klap. De capsule van Harrum is gearriveerd.

Mensen met speren staan met open bek te kijken hoe een hele zwerm vogels uit de lucht valt van ellende. Maar deze mensen rennen niet naar de vogeltjes toe, maar naar 't geluid, een paar honderd meter, verderop. Het zijn een groepje jagers van de Batzalki stam die eropuit waren om een ziek kalf op te jagen. Maar nu heeft iets anders hen afgeleidt.

Het ding, heeft hele lappen grond en gras meegetrokken in het gebied waar het overvloog. En bomen zijn op de grond geslagen alsof het takjes waren. De jagers naderen de plek van de knal. Tussen wat struiken zien ze nog in de verte een gedaante.. Het is een olifant die op zijn zij ligt. Ze sluipen dichterbij, en vanachter een prikkelplant gluren ze naar het 'ding'. Het is een blauwe capsule, een blauw die zij zelf nog nooit eerder hebben gezien. Nu ze eens goed rondkijken zien ze de ravage. Verderop ligt nog een olifant, een kalfje.

Een sluis gaat open en een langgerekt figuur stapt uit. Hij moet zeker 2,5 meter hoog staan, met armen zo lang als een man. Een figuur met dezelfde kleur als de boot uit de hemel.Die nu in één streep richting de gewonde olifant loopt. De hemelse koerier siddert en gloeit als de warme afrikaanse zon. Maar dan in een rukbeweging kijkt het wezen hen aan. "Kom hier", horen de jagers in unitoon. Met een stem zo helder en rustig en vriendelijk als ontelbare grootmoeders en vaders.

De jagers staan op en naderen de plek. De hemelse koerier verricht een aantal handelingen met zijn handen op de buik en rug van de olifant en neemt dan een paar stappen achteruit. De jagers zijn onzeker of ze nog dichterbij willen komen. Maar de blauwe man zegt: "Kom dichterbij, als je zo nieuwsgierig bent."

En ze stappen naar voren.

Het figuur gaat voor hen staan en torent hoog boven hem. Met de neergaande zon achter de bomen zien de jagers voor het eerst dat het figuur helemaal geen ogen, geen mond, en geen neus heeft. Het hoofd is helemaal vlak en afgerond in een soort ellipsvormige ei.

"Als je wilt weten wat ik ben, hou dan mekaars hand vast, dan zal ik het je laten zien."

De jagers wisselen wat woorden. En pakken elkaars handen vast.

'---------------------------------------------------------------------------------------------

De droom van de Batzalki stam. 

4670 BC - Kilimanjaro Regio.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Eerst was er niets, dat gevuld was met alles.

Maar dit alles/niets sloeg in op mekaar.

En het niets tegen het iets zorgde voor het iets dat geen van beiden was.

En de Aarde ontstond.

En de olifanten, het gras, de lucht, de zon, de mensen. De leeuwen, de tijgers, de apen, de zebra's en de groenegeleblauwerodepaarse bloemen, planten alles.

En alles werkte precies zoals het hoorde en alles was goed.

Maar toen kwam de mens en die snapte het niet meer.

En zo begon onze reis.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Verslag van soldaat uit eerste wereldoorlog:

Ik had de eerste wereldoorlog niet overleeft. Ik was gestorven in een greppel. Boven mij was een clusterbom ontploft en die stuurde een scherf door mijn bakkes heen.

Daarna, licht en liefde.

Ik zat in een soort astraal veld en het was heerlijk. Mijn persoonlijke geschiedenis was achter mij gelaten en ik hing daar boven de aarde. Samen met tienduizenden anderen.

Dat was totdat ik wilde los werd gerukt door een passerend object, die door onze configuraties heen ragte met een snelheid dat ons in deze dimensie nog te boven ging.

Wij vielen, samen met alle anderen, naar de Aarde.

En wij reïncarneerden. (verder weet ik niks meer, want toen was ik iemand anders.)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor Sunny was het weer even als vroeger. En hij dacht terug aan zijn kinderjaren, toen hij met anderen de buurt onveilig maakte en zelfs een keer in stasis werdt gezet door onze lieve heer. Omdat ie zo stout was.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik voelde een energiepertubatie, afkomstig van.... en ik keek even op het web. Zwitserland. Ja.
Ik vloog erheen. Onder de grond lag een cirkel, kilometers lang.

De cirkel spinde en stootte haar energie rond tegen een gouden plaat. En ik wist meteen wat ze aan het doen waren. De mensen met hun nieuwsgierige hoofd waren proberen om door de fenomenalitieit heen te breken tot die realiteit die erachter ligt.

En ik moest glimlachen, want ik wist dat dit hetzelfde was als met een blind oog door het gat van de tuinschutting kijken om te zien wat erachter lag.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik stopte uit dit tijdscontinuüm, en ging een eindje naar voren. De toekomst in, zoals jullie dat noemen.

Er was grote angst in deze periode, En tegelijkertijd een even zo grote hoop.

Er was zich een grote droom aan het materialiseren in Afrika.

De aandacht van de planeet werd verdeeld tussen dit project en anderzijds de collectieve ellende van alle wereldproblemen. En er was een constante wisselwerking tussen deze twee bezig. Zodra er een grote ramp ontstond verschoof de aandacht naar het project in Afrika, en daarna viel alles weer terug naar die ramp. Alsof de toekomst er niet meer toe deed. Alsof iedereen depressief werd.

Als ik al die energie kon nemen die opgesloten zat in elk individu, en deze kon verzamelen, Dan zal ik een bom hebben die feller schijnt als de zon.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

De schrijver was moe en moest zijn lichaam laten rusten alvorens hij verder kon.

Wees niet ongerust,

het verhaal komt naar buiten.





















De weg naar Utopia

"Global implementation".

Dat waren de laatste woorden die Buckminster Fuller had voor zijn idee om voor iedereen op Aarde een goedkoop huis te geven.

Maar niemand wilde zijn huis financieren, want dat huis was zo goedkoop, gemaakt van aluminium en glasfiber, dat geen enkele projectontwikkelaar daar nog wat aan kon verdienen.

Dit principe van simpele maar grandioze ideeën die de wereld konden veranderen wordt gewoon tegengehouden. Hoe kan ik daar niet boos over zijn?

Alle beste ideeën verdwijnen in het stof in de boekenkast. 
Alle visionairen uitgelachen.
Het utopia verdwijnt achter de horizon.
En de mensheid stikt in zijn eigen ellende.
De ellende die ervoor zorgt dat mensen gaan dromen over Utopia.
Utopia dat nooit gerealiseerd kan worden.

Maar ik ben er inmiddels wel achter gekomen,
dat Utopia niet een plek is in de toekomst,
maar een richting.

De richting die de weg van de evolutie gaat bepalen,
want het is nou eenmaal zo,
dat dystopia's niet houdbaar zijn.

En in die zin leven we mischien al in een utopia.
Anders zou het leven op Aarde allang beëindigd zijn.
Toch?

De conclusie is dat er iets heel moois glimt aan de horizon.
Het verlangen van onze intenties.

Deze horizon blijft oneindig verschuiven.
Het is de oneindige reis van het leven zelf.

Einde.           (verlangen vervult) 
                      (nieuw verlangen ontstaat)
Nooit.        (achtervolging van verlangen)

Bereikt.         
                      
                      
Einde.              (verlangen vervult) 
                            
                       (nieuw verlangen ontstaat)
                      (achtervolging van verlangen)

Nooit.



Bereikt.       (verlangen vervult) 


                    
                      (nieuw verlangen ontstaat)
                      (achtervolging van verlangen) (achtervolging van verlangen) (achtervolging van verlangen)(achtervolging van verlangen)(achtervolging van verlangen)(achtervolging van verlangen)(achtervolging van verlangen)(achtervolging van verlangen)(achtervolging van verlangen)(achtervolging van verlangen)

Noooooit!  

Nostalgie naar een verloren toekomst

Nostalgie naar een verloren toekomst

Er is een zekere 'Nostalgie naar een verloren toekomst.' in het hart van een handjevol mensen aanwezig. Dit gevoel ontsprong uit de realisatie dat de wereld die werd voorgehouden nooit is waargemaakt. De wereld waarvan die mensen droomden was een technologisch utopia.

Zij zijn verdrietig dat de wereld in plaats daarvan in één groot getto is veranderd.

De mensen die deze droom nog in zich hebben,
werken zich met behulp van hun rationaliteit,
alsnog omhoog naar hun veel beloofde utopia.

Maar hun wereld zal nooit tot realisatie komen, als er niet genoeg massa's zijn die hierin geloven,
zeker niet als de meeste van de Aarde veel te druk zijn om hun huur te betalen,
genoeg geld over te hebben,
om hun kinderen naar school te brengen,
en hun benen en armen en ziel slijten,
in fabrieken,
die de dromers nou zo graag wilden opheffen.

De wereld van de science-fiction heeft een gouden hart,
en dient slechts om het pad aan te wijzen,
naar deze kristalheldere toekomst.

Er zijn mensen geweest,
die mij hebben verteld,
dat de werelden die de SF beschreef,
naïeve leugens zijn.

Maar ik vertel je en kan je verzekeren,
dat een dergelijke utopia als die in de boeken,
de enigste illusie is,
die ons uit onze eigen stront kunnen hijsen.

Godverdomme!

Saturday, October 8, 2016

De woedde van de wereld

Stalen monsters in zee schieten 16 inch kogels weg die zich meters diep de grond in graven en vervolgens exploderen met een oorverdovend gedreun die je botten doen scheuren. Grond vliegt honderden meters de lucht in. De meeste moedige mannen moeten huilen.

Aan de andere kant van de wereld breekt Hitler zijn rug over het gestress van zijn rijk.
Patton steekt een peuk op en beukt met zijn collone tanks door verwoest Europa.
Bovenin de lucht vliegen 899 B-29 bommenwerpers.
Aan boord, 8,5 miljoen kilo aan brandbommen.

Een vredig stadje in Duitsland met lieve kanteeltjes en middeleeuws ornamenten gaat een hele harde klap krijgen.
200,000 mensen verbrandden in het vuur.
Churchill lacht.

Roosevelt zit in bad en krijgt een telefoontje binnen.
Het is gelukt.

Het is de kankerwoedde van de hele wereld.




Thursday, September 8, 2016

Global Days - Newspaper

A newspaper I made in artschool about the first space elevator ascent.

Read it, it's wonderfull!


















Sunday, July 17, 2016

Ecologische Devastatie

"Mamma, zullen we ook eens olifanten gaan bekijken? (bij het bekijken van een flmpje olifanten) "

"Kan niet die zijn uitgestorven."

"neushoorns dan?"

"ook uitgestorven."

"kangeroes?"

"ook."

"kolalabeertje?"

"ook."

"mammma?"

"wat er is er met de dieren gebeurt?"

"allemaal uitgestorven".


Einde.

Wat een kutwereld.

Monday, June 13, 2016

Wij zijn de kinderen van Hubris.

Post futuristisch gedicht:

We kunnen alles bereiken.

Maar we hebben geen wilskracht.

Wij zijn de kinderen van Hubris.

De uitdovende vonken van een bom.


We snoeien het onkruid van onze ouders.

Lastige bij-effecten van hun idealen.

Een pinguin stikt in plastic.


Een wereldwijde revolutie ligt op de loer.

Zij heeft twee kanten:

De @#$%woedde van de hele wereld.

De blijdschap van onbegrensde rijkdom.



Wij weten alles. Maar doen er niks mee.

We wachten op een bom die ontploft.

We vechten een oorlog en worden heel moe.

We weten niet wat we moeten doen.


We hebben de mogelijkheid om alles te bereiken.

Maar doen het niet.


We hebben een wereldomvattend dorp gecrëeerd.

Maar onze ziel is gehuld in pantser.

Een connectie is geen band.

We zijn eenzamer als ooit.


Alles wat gebeurt brengt ons verder van ons weg.

Zo leren we onszelf kennen.

De enorme geografie van de ziel.

De onuitputtelijke ziel van de mensheid.


Willen we zo doorgaan?

Een mens is keihard,

maar wanneer is het genoeg?


Wij rijden de voorkant van de geschiedenis

met een 44 %, 45%, 46 % globaal bewustzijn.

We worden er steeds beter in.

Maar we vertrouwen de toekomst niet meer.

We leven in het nu.


Maar laat ons niet vergeten,

de dromen die ons eruit trekken.

De @#$%^&ellende waarin we leven.

GOD GODVERDOMME

--------------------------------------------------

Deze streep scheidt de toekomst van onze tijd.'


Een droom trekt ons hiernaartoe en lacht.

Ik sleep je erheen.

Ben je moe?

Mag niet.

Je moet,

DOORGAAN.

Hoe harder je nu duwt, hoe meer er getrokken wordt aan de andere kant van de tijd.

De toekomst wordt heel blij.

Het is allemaal jouw keus.

Utopia of totale vernietiging.



Faustiaanse Dromen

Faustiaanse Dromen:

Tienduizend jaar geleden keken mensen naar boven.

Een korte geschiedenis van het Westen, in laymens terms.

Tienduizend jaar geleden keek een lul naar boven. Hij zei, Ik wil dat alles hebben.

Maar ik zit vast in de natuur.

Daarom:

We zouden ons loswerken uit de natuur,

maar eerst moesten we de vrouw onderdrukken. Een logischerwijs eerste stap.

De wereldgeest. de verbeelding

het gedoe van de emotie, het instinct, lichaam, natuur, vrouw.

Onderdrukken

en daarna alles vooruitbrengen op nieuwe niveaus.

We zouden een Utopia maken.

We wilden macht over de natuur.

Volledige Hegemonie.

Fastforward naar de jaren zestig.

Toen kwamen de hippies met wiet in hun kut.

Het was een keerpunt.

Ze spraken over de nieuwe wereldgeest. Ze hadden mooie inzichten.

Maar hun verlichting was niet compleet.

En ondertussen landen onze mannen op de maan. Maar ook zei begonnen te heimweeen naar de Aarde.

Want we dachten. "Yeah, whatever."

We willen graag weer in de natuur zijn. 

Maar de computer lijdt ons af. 


Wij willen elkaar een kusje geven, maar we kunnen elkaar niet aanraken. De porno op internet is beter.


We voelen niks meer.

We zijn dood.

Faustian Dreams.




(ik vind het grappig om negatief te doen.)







Het is allemaal jouw schuld.

Je kunt wel iets in de prullenbak pleuren, maar dat wil nog niet zeggen dat het weg is.

Plastic in de verbrandingsoven verandert in gesmolten plastic dat vervolgens ergens wordt gedumpt.

We leven op een ronde aardbol en alles komt uiteindelijk tot ons terug in de vorm van kanker en autisme.

De effecten die wij zien is een resultaat van onze verhouding met de planeet.

Niks ontsnapt onszelf. Zelfs onze laksheid niet.

Het enigste wat hieraan gedaan kan worden is 100 % verantwoordelijkheid nemen voor onze daden.

Wordt je daar moe van en sluit je liever je ogen? Dan ontken je de waarheid en leef je op een leugen.

Een leugen die steeds groter wordt en de kanker alleen maar verergert. En dan kun je wel weer gaan zeiken dat ik niet zo moet zeiken. Maar het punt is, het maakt helemaal niet uit hoe jij erover denkt.

Want het is allemaal jouw schuld.

Ik wil je niet straffen ofzo.

Maar het enigste die er wat aan kan doen dat ben jij.

Er zijn maar twee keuzes die je kunt maken:

Utopia of totale vernietiging.

Ik neem de moeite om de eerste te maken.

De lakse mensen onder ons trekken de rest van de wereld de hel in.

En dáárom haat ik als ik mensen zie die géén plastic recyclen.

Onwetende honden zijn het.

De waarheid onder ogen zien is de eerste stap naar een betere wereld.

Het ontkennen is Utopia uitstellen.

Jouw schuld.

;)


Thursday, June 9, 2016

WIJ KUNNEN ALLES BEREIKEN!

"In 2056 hebben de vertegenwoordigers van 65 landen een gigantisch doel gesteld: de constructie van een ruimtelift." "Verankerd aan de kilimanjaro in afrika. "

"Sinds die tijd hebben die landen in totaal 487 miljard dollar en 76 miljoen manuren geinvesteerd om het onmogelijke te realiseren."

"In hier in 2097 vieren we deze inspirerende prestatie."

"Deze multilaterale overeenkomst heeft niet alleen ons globale niveau van samenwerking bevestigd, maar ook ons potentiele succes in de ruimte. En het is de hoop van het consortium dat we een sprankelende toekomst tegemoet gaan."

"De deelname en betrokkenheid van de afzonderlijke landen was onbegrensd."

Mondiale participatie.
Multilaterale overeenkomst.
Universele deelname
Mondiale economische herorganisatie.
volledige intercooperatieve inspanningen
van de gehele mensheid,
als ze hun wereldwijde gecombineerde
fysieke en metafysische middelen beschikbaar stellen
voor evolutionair-gerealiseerde toenames,
in wetenschappelijke en technische mogelijkheden

een piramide van enorme wetenschappelijke en technologische constructies
rationele planning
ambitieuze groep mensen
energie en middelen
onmogelijks te realiseren.

Een technisch gerealiseerde onmogelijkheid.


WIJ KUNNEN ALLES BEREIKEN!


Thursday, June 2, 2016

De bouwplaats rondom de ruimtelift.

Flamingo's vliegen hoog in de lucht.
Maasai in Mercedes rijden langs ons en zwaaien.

De lucht is grijs,
de wolken donker,
de wind hard.

Maar de zon breekt alles open, en straalt haar gloed over het afrikaanse landschap.

Dit is waar de mensheid vandaan kwam,
en dit is de plek waar we de planeet zullen verlaten.

Deze hele omgeving was een bouwplaats voor meer dan dertig jaar.
Interaccomodatie voor duizenden arbeiders.
De hele topografie gedeconstrueerd.

De konvooi stopt wanneer een kudde olifanten de weg blokkeert.
Dieren die mensen pesten. Ze vragen zich af wat dit allemaal betekent.

De chauffeurs roken een sigaret en praten een beetje.
Daarna vertrekken ze weer.

De heuvels in, de berg op.
Klauteren. Kilimanjaro.

De trucks dragen 66,000 gepolijste spiegels met zich mee, die de cabine omhoog zullen duwen in de eerste tienduizend meter.

Een zwarte wolk explodeert zijn donder.
De wraak van de Goden.

"Mieren die een brug proberen te bouwen naar de hemel."

"Ik vernietig alles."

Maar de hele planeet concentreert zijn energie op deze locatie.

En dit keer is het de mensheid die God van zijn troon af zal trekken.

Want onze Hubris heeft een toppunt bereikt.

Een ruimtekabel, 36,000 km hoog, verankerd aan Afrika.









Monday, May 23, 2016

Global intentions stifled

 A convoy of trucks is heading off towards Sudan.

They will NOT STOP.

The trucks reach a station.

Soldiers with rifles and military trucks stand guard.

The convoy stops.

An official says:

"You can't enter."

The trucks reverse a couple of hundred meters.
They disperse and go off road.
Around the station.

Dust sprawls in the desert sky.

Soldiers are aroused.

Two military trucks are sent out to stop the vehicles from entering the area.

But the convoi has over 200 vehicles.

There are 16 soldiers.

A tire is shot out and a truck grinds to a halt.

Then another and another.

But there are still more trucks advancing over the desert expanse.

They carry medicine, food and bottled water.
And in big white letters the logo says it's the U.N

"What do they think they're gonna do huh? 
"They're gonna shoot us?" 

--------------------------------------------------------

The soldiers take three captured drivers to their station. Sweat is dripping of their faces.

"You are holding things back." the driver says.

-------------------------------------------------------------------

We see it in the news.

Humanitarian convoys blocked for entering war zones.

This is usually because of a lack of power.

A body like the United Nations can and will overrule countries borders.

But the United Nations has grown weak from stifling bureaucracy.

Courage and goal-oriented determination is what it needs.

A higher perspective like the U.N can break though the blood-boiling stupidity of nations while showing us a more global oriented view of humanity.

This is a little story of how things might have gone different if people have the courage to keep pushing.





Saturday, April 30, 2016

Heimwee naar de Aarde


Als wij uiteindelijk op Mars lopen
Dan zullen de eerste mensen wellicht heimwee krijgen
naar de zonovergoten stranden van de Aarde.

En in hun ruimtepakken zullen zij zich net zo ontkoppeld voelen van de wereld
als alle gevangen op Aarde

En in die zin is het helemaal niet zo leuk op Mars

Maar ik weet niet hóe we het daar gaan hebben
Ik kan niet in de toekomst kijken

Maar ik weet
Mensen zijn keihard.
De psyche kan zo hard worden als een steen

En het is die
Onveranderbare standvastigheid

Het enigste wat die wereld kan veranderen

De mens het middelpunt waarom het Universum draait
Als wij onze vermogens uitknijpen
En onze intenties kanaliseren langs betonnen gezichten op Mars

Hard, nee

@#$%&!hard, dat zijn we

Soms moet je jezelf opofferen om iets groots te bereiken.

Nog een paar jaartjes.

Wat zouden de eerste woorden zijn op de Rode Planeet?











Monday, March 21, 2016

Het post futuristisch manifest

Dit manifest is het einde van het begin. Het is de Apollinische doorstoot in het oneindige. Een heroische noodkreet voor een bedorven wereld. Onze soort zal als een baby in de kosmos ter geboorte komen, en in zijn collectiviteit zijn ogen doen openen in een stralend Universum vol met potentieel. Dat is wat er gaat gebeuren.

Wij kijken daarom naar boven en laten ons betoveren door het oneindige doek dat voor ons staat te wachten om ingevuld te worden. De kunst die wij maken is gericht op toekomstige visies die wij als bakens neerzetten om naartoe gewerkt te worden. Zodat die dingen waarover wij dromen ook echt werkelijkheid kunnen worden. Want hoe meer mensen in iets geloven, hoe meer we het in de realiteit kunnen trekken. En kunst is daar de eerste stap voor. In een wereld waarin de mens duizenden wetenschappelijke ontdekkingen elk jaar maakt - is het de kunstenaar die de muziek hoort in alle ruis.

De vorige eeuw beloofde ons een prachtige en sprankelende toekomst in de ruimte. Die toekomst is niet waargemaakt. Want de wereld had zich teruggetrokken. En wij kropen hier al die tijd rond op onze collectieve kont klagend over al het gezeik op deze Aardrond. We dachten dat we naar de sterren en planeten zouden reizen, maar in plaats daarvan is de hele wereld één groot ghetto geworden.

En wij hebben zo'n beetje al het slechte gezien wat er in een mens voort kan komen. Hitler, Dresden, Hiroshima, verschroeide Vietnamezen. executies in Bosnië, Irak. 9/11, het Midden-Oosten, Syrïe, terrorisme. haat, angst, paranoia, de gierigheid van de machtigen, de gemakkelijke domme uitspraken die elke idioot kan maken, de zwakte van de mensen die hen klakkeloos navolgen, uit de hand lopende individualisatie, de haat tegen andere bevolkingsgroepen, ons collectief kapitalistisch uitzuigende gedrag, dat tegen elke logica aandruist, ziekelijke armoede, vreselijke vrouwenonrecht, hatelijke homophobie en zelfs verbrandde albino's. Na het zien van alle ellende in de wereld waren we het zat. Onze verbeelding zocht een ontsnapping. Want wij voelden ons machteloos. En er werdt een urgentie aangewakkerd dat er heel gauw iets veranderd moet worden. We namen een illusie ter inspiratie, want dat is momenteel het enige wat ons uit onze eigen stront kan hijsen. Het was een vage visie van menselijk potentieel. Een collectieve lotsbestemming. Wij dromen over ruimtevaart.

De ruimtevarende visie biedt ons een ontsnapping uit de oneindige Aardse problematiek en geeft ons een glimp op een toekomst die niet langer wordt getergerd door de tragedies waar wij onszelf in hebben gewerkt. Want wij zijn helemaal klaar met de Aardse geschiedenis!

Wij herrinnerden ons de dagen van Apollo, toen de raketten in dat turbelente tijdperk vertrokken naar de Maan en wij terugkeken op de wereld door de ogen van de astronauten. Voor even leken alle problemen opgeheven. Want er waren geen landsgrenzen meer te zien, slechts de pastelblauwe zeeën en de eeuwenoude continenten. En in het aangezicht van een ineengestorte wereld liet Apollo ons zien wat de mensheid kan bereiken als ze zich volledig toewijdt aan een gezamenlijk doel. Dat zij de wereld kan revitaliseren met een magnetisch gevoel van inspirerende collectiviteit. Het is dit perspectief, deze geest, waar wij naar hunkeren. En er gaat een spirituele opzwelling door me heen als ik dit schrijf. Een rilling van optimisme.

We kwamen erachter dat er maar één lotsbestemming is. Het inspirerend en collectief verenigende doel van de toekomstige uitbreiding in de ruimte. Er is werkelijk niets anders dat voor zoveel opschudding zal zorgen en tegelijkertijd zoveel fascinatie gaat aanwakkeren dan de ruimtevarende visie. De ruimte vormt het toneelstuk voor het nieuwe frontier. Het is de plek waar kinderen van nu over zullen dromen. Een dergelijk project als het ruimtevaartproject zal de creatieve energie van een hele generatie bundelen in iets groters dan het zelf.

In de vorige eeuw hebben we de Aardbol bedekt, en in deze eeuw zullen we het zonnestelsel innemen. Er zal een piramide van processen worden geinitialiseert die de poort zal openen tot het Paradijs. Het openen van het Universum aan de mensheid vormt het allergrootste project van de gehele geschiedenis. Wij hopen dat de stap in de ruimte als een verse teug adem zal zijn voor een verstikkende wereld.

Het gekibbel op Aarde is binnenkort voorbij, boven ons hangt een nieuwe wereld te wachten. Wij zullen de gevaarlijke vacuumzeeen van het zonnestelsel doorkruizen en een nieuwe samenleving stichten. Onze intenties zijn geworteld uit een oceaan van trauma's. En vanuit deze ellendige voedingsbodem zullen we een Utopia tevoorschijn toveren. De ruimte is onze verlossing.

Als wij ons volledig toewijdden dan kunnen we werkelijk alles bereiken wat we willen bereiken. En niet alleen in de ruimte, maar ook op Aarde. Wij zijn een georganiseerde Hubris. Dit Universum openbaart zijn mogelijkheden alleen maar aan visionairen als ons, die uiteindelijk de richting van de evolutie bepalen. Wij zijn de bewakers van de verticale visie.

En als de ruimtevaart zelf een hubristische leugen is dan is dat maar zo.
Wij liegen jullie - uit jullie limieten. Wij weten dat.
Maar waarschijnlijk is dit het enige dat de wereld nog kan inspireren.
En inspiratie hebben we nodig, want de hele wereld lijkt verdorven.

Weet je waarom het zo stil is in de ruimte?
Het hele Universum houdt z'n adem in.
Want het wacht op ons.
Want wij moeten de eerste stap nemen.
De bom barst.

De mensheid neemt een ademteug en de wereld zwelt op in de richting van de ruimte. Vanuit het centrumpunt de Aarde zal een gigantische exponentieel uitbreidende schokgolf van leven zich uitverspreiden over elke uithoek van het Heelal. Onze sterrenschepen zijn als de scherven van een bom, rijdend op de schokgolf van een tweede Genesis.

Mars - die stenen, 
Niemand interreseert het, 
maar wij, 
de dromers van ruimtevaart, 
zien een compleet nieuwe wereld 
geopenbaart.

 Wij kunnen ons niet beperken tot één planeet. Want dat zou het einde betekenen. De planeten in ons zonnestelsel wachten om te worden betoverd door de hand van de mensheid. Met geautomatiseerde precisie zullen wij schepen lanceren naar elke uithoeken van het zonnestelel. Want het is in de ruimte dat we bedorven en dode landschappen zullen transformeren tot levende materie. Eigenwijs tegenover entropie. Over duizend jaar zullen wij met blote voeten lopen op de groen gloeiende heuvels van Mars en duiken in de zwembaden van Venus.  De eerste schepen zullen vanuit de kometengordel vertrekken naar Alpha Centauri en onze onstopbare intenties breiden zich uit.

De raket is de collectieve erectie van de mensheid.
En als de raket een soort van lul is,
dan zijn de astronauten het sperma.
En de mensheid?
De mensheid is het
onuitputtelijk
collectief
vermogen
achter het kosmisch orgasme.

Onze intentie is om de hele wereld met elkaar te verbinden door het internet. Want hoe meer we verbonden zijn, hoe meer we elkaar zullen begrijpen, en het is de hoop dat oorlogen dan ook niet meer nodig zullen zijn. En het is niet alleen de mensheid die verbonden zal worden. We gaan ook de natuur met ons verbinden door de integratie van nanotechnologie in elke levensvorm op Aarde. En met een wereldwijde verbinding tussen alles zal de wereld één kloppend en bewust geheel worden. En het internet weet alles. En regelt alles, net zoals de onbewust processen in een lichaam.

In de ruimte gaan wij onze eigen autonomie bevestigen, en ons losrukken uit de ketens van stagnatie die ons al die tijd hebben tegengehouden. Wat ons de lucht in brengt, is niet raketbrandstof, maar menselijke aspiraties. Wij zullen ons uitstrekken naar de sterren bovenop een piramide van technologische expertise. De astronaut is ons laatste zintuig. Het reiken naar de sterren is het allerhoogste verlangen van de mens. Voorbij de Aarde liggen honderduizendmiljard sterren op ons te wachten. En wij willen ze allemaal hebben! Het vacuum houdt zijn adem in. De sterren fluisteren, "Kom maar mensen! Het is nog niet te laat om een nieuwere wereld te vinden!" De sterren fonkelen met een onbegrensd optimisme.

Onze nakomelingen in tijd en ruimte zullen terugkijken op de dromerige ochtend van de galactische geschiedenis, en vanuit die microscopische spore - de Aarde, zullen zij een groeiende bol van leven waarnemen. En tussen de soldaten van Mars - met hun boriumsilicaat-glas helmen, en de gepluimde soldaten van Troye zal geen verschil meer zijn. Want onze nakomelingen zullen die eerste duizend jaar van onze uitbreiding slechts een primitief stadium zien. Alsof we net uit de baarmoeder zijn gekropen.

De ruimtevaart hoort bij die grote centrale projecten van de geschiedenis die de geest van een tijdperk belichamen. Het is een collectieve megainvestering van mega magnitude. En grote vooruitgangen kunnen alleen worden gerealiseerd als we de volledige steun hebben van de hele wereld. De ruimtevaart heeft een collectieve kracht nodig. Wij streven daarom voor planetaire samenwerking. En wij gaan die keihard consistent leveren. Want dat is de enigste manier hoe we dit gedaan kunnen krijgen. De ruimtevaart biedt ons een kans om voorbij onze landelijke belangen te kijken richting een gemeenschappelijk planetair doel dat ons wellicht kan verbinden in iets groters dan onze eigen individualiteit. Het is mischien wel het medicijn voor een verdorven wereld. Levende systemen kunnen niet blijven stagneren, je moet een nieuw gebied ontdekken, of je gaat ten onder. De ruimte gaat bepalen of de mensheid volwassen genoeg is om zich los te werken van de planeet. Het is ons collectief volwassenwordingsproces.

Ruimtevaart is een spirituele reis in de meest brede zin van het woord. Wat wij beloven is een revitalisering van de mensheid en een wedergeboorte van hoop die het complete menselijke bestaan zal transformeren - zowel in fysieke zin, als in spirituele. We staan aan de vooravond van een nieuw tijdperk, een moment zoals de vroege ochtend van de Renaissance, toen de schepen uit verre oorden terugkwamen met het nieuws van een nieuwe wereld, en mensen met een avontuurlijke geest hun eigen lot opzochten en daarbij de hele soort vooruitbrachten op nieuwe niveaus. De ruimtevaart bevat de essentie van die geest, die rusteloosheid die niet zit ingeklemd op het aangezicht van de Aarde en wanhopig verlangd om tussen te de sterren te kunnen spelen. Wij zijn die onverwoordelijke essentie. Wij zijn als zalmen die vechten tegen entropie. En wij gaan het Universum aan jullie geven.


"Vanaf de rotsen fonkelen de eerste lichten,
de dag hijgt zich ten eind,
de maan komt op,
en vanuit de diepte fluisteren duizendmiljard sterren,
het is nog niet te laat om een nieuwe wereld te vinden....

Einde Transmissie.

----------------------------------------------------------------------------------------


Onze punten:

1. Wij willen de mensheid bespoedigen om een gigantische uitbreiding in de ruimte te maken. De kolonisatie van het zonnestelsel, het sterrenstelsel, en het hele Universum.
2. Wij gaan de mensen die nu in armoede zijn in rijkdom doen verdrinken door een gigantische collectieve industriële onderneming.
3. Wij dromen over een planetair bewustzijn. Daarom installeren we een wereldregering met volledige heerschappij over Ruimteschip Aarde. Wij zullen met ijzeren hand alle wereldproblemen gaan vernietigen. Want wij zijn er helemaal klaar mee!
4. Wij beginnen met de initialisering van de infrastructuur en middelen voor een ruimtevarende capaciteit die de hele wereld zal verwonderen met het nieuws van verre werelden.
5. Een harmonieus geheel. We gaan onze relatie met de Aarde - de natuur, integreren in een harmonieus geheel door de integratie van nanotechnologie in elke levensvorm op Aarde en een internet dat tussen al die dingen communiceert. We noemen dit technologische aanpakkerij. Wij maken het internet zelfbewust en verbinden alles met het Internet. De relatie tussen mens en natuur wordt op hogere niveaus gebracht zodat alles één groot kloppend geheel wordt. De Utopiën die de mens in het verleden hebben proberen te maken waren zo dun als glas. Deze zal niet kapot te krijgen zijn.
6. Wij willen de wereld automatiseren. Hierdoor is er tijd over om de Aarde te verzorgen en de r
ommel op te ruimen die we in het verleden hebben gemaakt. We zullen met honderduizenden de stranden en oceanen van de planeet schoonschrobben en onze huid tegelijkertijd bruin doen bakken van het licht van onze heerlijke zon. Want we zijn bevrijd van een groot deel van het werk.
7. Wij starten onmiddelijk met het uitdelen van een Universeel Hoog-standaard basisinkomen voor alle bemanningsleden van Ruimteschip Aarde. Want onze planeet werkt volledig geautomatiseerd.
8. Met de ongelimiteerde hoeveelheid materiële rijkdom dat ons opwacht in de ruimte zal de Aarde zich niet meer druk hoeven te maken om het irritante gelimiteerd aantal grondstoffen. Het zal het debat totaal doen vernietigen of mensen een parasiet zijn op deze planeet of niet. Wij zullen bewijzen dat oneindige economische groei inderdaad mogelijk is! :)
9. Onze wereldregering heeft zowel de nederigheid om de Aarde te verzorgen en de moed om naar Mars te gaan. En wij gaan beide uitdagingen aan.
10. Er zijn maar twee keuzes die we kunnen maken. Utopia, of totale vernietiging. Onbegrensde mogelijkheden, of de gebakken peren.
11. We bouwen een ruimtelift. En we bouwen er niet één, maar zes. En als dat gebeurt is dan kunnen we daadwerkelijk spreken van een kosmische diaspora.
12. Wij vinden het heerlijk om een raket te zien opstijgen, bulderend met kracht, want wij weten dat kracht en intentie het enige is wat de wereld kan veranderen. En dat zijn onze kernwoorden.
13. We beindigen het geldsysteem.
14. Kunstmatig intelligentie, nanotechnologie, robots, klonen, onsterfelijkheidtherapie, biotechnologie, kernenergie, wij deinsen er niet voor terug, want wij gaan een wereld maken waarin deze goddelijke krachten ten goede komen.
15. Wij gaan een verschuiving teweegbrengen in zelfbewustzijn van een op de Aarde gericht perspectief naar een Kosmisch perspectief.
16. Wij zetten ons in voor rijkdom op Aarde. En hoe dieper ons verstand van het Universum, hoe efficïenter we het Universum als hefboom kunnen gebruiken.
17. We zullen de wereld in beweging brengen door het werk aan dit transcendent project van megalomanische magnitude.
18. Onze ruimteschepen zullen de verre horizonten aftasten en hun elektrisch geladen verhalen delen met een oproer gebrachte wereld. - een wereld die wanhopig afwacht om verlekkerd te worden met een verse injectie van vitaliteit.
19. De longen van de planeet zullen een krachtige uitstoot doen van sporen ruimteschepen. Wij zullen onze nakomelingen doen uitkotsen in elke uithoek van het vacuum.

Friday, March 11, 2016

Onze omnipotentie bevestigd.

Na alle !@#$%&ellende in de wereld,
alle traumatische geschiedenis,
mag het godverdomme duidelijk zijn,
dat we het helemaal zat zijn.

We zijn erachter gekomen
dat er maar één lotsbestemming is.

Het inspirerend
en collectief verenigende doel
van de toekomstige uitbreiding in de ruimte.

Er is werkelijk niets anders
dat voor zoveel opschudding zal zorgen,
en tegelijkertijd zoveel fascinatie gaat aanwakkeren
dan de ruimtevarende visie.

De ruimtevarende visie biedt ons een ontsnapping uit de oneindige Aardse problematiek en een geeft ons een glimp op een toekomst die niet langer wordt getergerd door de tragedies waar wij onszelf in hebben gewerkt.

Mars - die stenen.
Niemand interreseert het.
Maar wij - de dromers van ruimtevaart,
zien een compleet nieuwe wereld
geopenbaart.

Geen enkele andere onderneming
Geen enkele andere investering
van dergelijke omvang
zal van zo'n groot belang zijn
dan de toekomstige uitbreiding in de ruimte.

In de ruimte zal onze omnipotentie worden
bevestigd.



Wednesday, January 27, 2016

Dubbel genaaid.


(WAARSCHUWING!!! SCHOKKENDE BEELDEN!!!)

Amerikaanse battlecruisers, vliegdekschepen, mijnenjagers, vliegtuigen, artillerie, tanks, vlammenwerpers, mortieren en granaatwerpers maakten van de Pacifische eilanden een warboel van omgewoelde grond vermengd met bloed. En het ging niet zo lekker.

De oorlog in de Stille Oceaan duurde veel te lang en er vielen veel te veel doden. En de president werdt sacherijnig van al die battle counts. De oorlog in Europa was al bijna voorbij, dus vroeg de regering van de V.S zich af of het leger zijn geheime wapen kon gebruiken. Een atoombom. Drie jaar lang over gedaan om te ontwikkelen. En nu aan het einde van de oorlog, gereed.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

*vliegtuigje vliegt boven een vredige stad in Japan*

1,2,3 Plop.

Hij valt, en honderden meters boven de stad Nagasaki ontploft een kleine zon.

Kinderen met stoepkrijt in hun hand verdampen. Bamboehutjes worden weggeslagen. De mensen die niet helemaal onder de bom staan worden binnen tientallen seconden verzwolgen door een vreselijk fel licht dat de huid verschroeit en een vage schaduw achterlaat op muren en tegels. Het trotse Japan is geraakt door een wetenschappelijke mokerhamer van de V.S.

Een brandend Inferno.

Japanse militairen, veiligheids personeel, brandweerlieden, en arbeiders uit de omringende omgeving spoedden zich met alle haast naar de plek van verwoesting.

Tussen de 40,000 en 80,000 mensen sterven.

En alleen al in de omringende omgeving werden alle tien ziekenhuizen overspoelt met gewonden, meer dan vijftig tijdelijke opvangplekken werden geopend voor de slachtoffers. In de ziekenhuizen lagen mensen die totaal verbrand waren, mensen die hun eigen darmen eruit gekotst hadden, mensen die geen benen of armen meer hadden, mensen die blind waren. We hebben zo'n beetje al het leed gezien dat een mens kan overkomen.

Buiten de ziekenhuizen kwam een gigantische hulporganisatie op gang. Uit het zoute water van de baai werdt zoet water gedistilleerd uit honderden stalen vaten. Hulpverleners renden met het water richting de ziekenhuizen waar ze het over de mensen sprinkelden. De doden werden verderop op bergen verzameld waar ze in brand werden gestoken. (Wat de stank nóg erger maakte.) En overal lagen nog stééds mensen die zich afvroegen: "Wat gaat er met ons gebeuren?"

Als er ergens op Aarde een nachtmerrie heeft plaatsgevonden, dan was het in Nagasaki en Hiroshima.

14 uur na de tweede bom duwde de Keizer zijn bewakers aan de kant en stapte zijn bunker uit. "Ik kan het niet meer aanzien dat mijn volk zoveel lijdt." "We gaan ons overgeven aan de V.S."
En hoewel de legerleiding nog lang nastribbelde, (de trots is onvoorstelbaar) gaf Japan zich uiteindelijk toch over.

En niet lang na deze overgave lieten 740 B-29 bommenwerpers nog één keer vijfenhalf miljoen kilo aan brandbommen vallen boven Japan. Nog eens stierven duizenden mensen door het vuur.

Dubbel genaaid.

Hoere oorlog.






Godgodverdomme