Toen in 1994 in Los Angeles een aardbeving midden in de nacht de stroom uitschakelde, werd het observatorium meerdere keren opgebeld door mensen die vroegen of de aardbeving verantwoordelijk was voor dat de hemel er "zo raar" uitzag. De stadsmensen hadden nog nooit een sterrenhemel gezien.
Het is een extreem voorbeeld van wat ik noem: "Met de ogen op de Aarde" Of: "de naar binnen gerichte blik."
Hoe kun je je nog verwonderen over iets dat je niet meer kunt zien? Hoe kan iemand nog enigszins interesse tonen in de ruimtevaart als je geen ene zak ziet?
No comments:
Post a Comment