Friday, January 30, 2015

Het frontier uit zicht

Science fiction is de nieuwe western, want het frontier is verplaatst naar de ruimte. Deze grens zal oneindig blijven opschuiven. Het is de oneindige reis.

Het symbool van verlangen op de grens van de ruimte was eerst de maan, nu is het Mars. Sommige mensen beweren dat de maan voorlopig voorkeur moet krijgen maar dat is fout. Je moet dit zien als een klimwand waarbij de maan slechts een opstapje is voor een veel grotere greep, Mars. 

Want Mars heeft alles wat we nodig hebben. Er is een 24/h tijdritme, we kunnen er planten groeien. Op de maan is die een maand. Daar kan dat niet. Op Mars zijn de temperatuurschommelingen miniem. Het is er meestal zo'n -60 graden maar het wordt ook weleens -20 graden. Op de maan zijn de schommelingen veel extremer, daar is het in de schaduw -150 en in de zon kan de temperatuur oplopen tot boven het kookpunt. Niet dat dat een probleem is voor onze geweldige technologie, maar je snapt wel dat Mars iets beter uit het plaatje komt. Ook heeft Mars een atmosfeer. En als we onze genetisch gemodificeerde Siberische algen daar loslaten is er binnen enkele eeuwen een gezonde atmosfeer voor mensen. 

Dit zijn leuke projectjes die we binnenkort allemaal gaan uitvoeren. Maar je moet daarvoor wel een beetje openstaan, en je best doen, maar vooral veel geduld voor hebben. Je kunt niet alles in een keer krijgen, hoewel we het wel zouden willen. 

In de jaren zeventig had de Verengde staten de plannen gereed om een mens naar Mars te sturen. Die plannen hebben ze weggeschoven. Elke daaropvolgende president zei: we gaan over 15 jaar naar Mars, we gaan over 15 jaar naar Mars. Het zijn machtsgeörienteerde lamlullige eikels die met hun ballen in een zak geld lopen te badderen, wachtend tot iemand anders het avontuur wilt aangaan die zij geeneens kunnen zien.

Die lul van een Obama deed precies hetzelfde.. Het is alsof elke president geen zin heeft om dit te doen en er daarom maar een toneelstuk van maakt door te liegen over beloftes die niet uitgevoerd worden. Waar een wil is is een weg, en er is duidelijk geen wil. Een ruimtefan vroeg eens aan meneer Werner Von Braun wat ervoor nodig is om een mens naar de maan te sturen, hij antwoordde: De wilskracht om het te doen.

Hoewel de problemen hier op Aarde uit de hand lopen, denk ik niet dat het de bedoeling is dat wij ons altijd daarop concentreren. De aarde is een leuke plek, maar er zijn nog véél meer leuke plekken. Het universum is een speeltuin die wij mogen ontdekken, maar wij zijn dat vergeten.
 
 

Monday, January 26, 2015

Mars Rover

Deze rover gaat ons over Mars heen rijden. Zie je die mensen daar lopen? Groot is hij hé? We wachten nu op diegene die het lef hebben om een kolonie op Mars te beginnen. Ik kan niet wachten... :) Ik droom nu verder.. :)

Sunday, January 25, 2015

Fractal Cosmos





    That's how fucking big it is..

The Songs of Distant Earth

Dit is een van mijn lievelingsboeken - The Songs of Distant Earth - Arthur C. Clarke.


(Van de cover)

300 jaar geleden hadden gigantische geautomatiseerde robots menselijk DNA uitgebroed op de planeet, de mensen die daar werden geboren hadden deze tropische wereld omgetoverd tot een paradijselijke beschaving. En nu, na 300 jaar, is er voor de eerste keer contact met de Aarde.

Het verhaal begint bij twee jongen mensen die op het strand in het warme water staan te vissen. In de achtergrond nadert er een gigantisch kolonieschip afkomstig van de Aarde. En als dit schip langs de planeet scheert om af te remmen sturen zij gelijk een verkenningsvoertuig de atmosfeer in. Dit verkenningsvoertuig dondert door de dampkring en trekt een lange witte streep door de kobaltblauwe lucht. De schokgolf van deze magnifieke entree bereikt de kust en:

High above them, Lora and Clyde heard a sound their world had not heard for centuries – the thin scream of a starship coming in from outer space, leaving a long white tail like smoke across the clear blue sky.  They looked at each other in wonder. After three hundred years of silence, Earth had reached out once more to touch Thalassa ...

De aardelingen worden vriendelijk begroet door de inwoners, ze waren langverwacht...
Het sterrenschip brengt verandering aan in het tropische paradijs, goede en slechte veranderingen. Want de aardelingen brengen niet alleen hun kennis en cultuur mee, maar ook 1 miljoen vluchtelingen.

Het plan van de Aardelingen is om hun ijsschild te repareren en vervolgens verder te reizen naar de volgende ster, waar een barre en dode planeet, Sagan Two op hen wacht. Maar de bemanning raakt al gauw betovert door deze warme wereld, en er ontstaat een schisme tussen de mensen die besluiten om te blijven. De Thalassianen zullen een moeilijke keus moeten maken, geven zij hun paradijswereldje op voor deze mensen? Hun wereld zal nooit meer hetzelfde zijn...

Een gelijkenis kan mischien wel getrokken worden met de hedendaagse vluchtelingenproblematiek.

Clarke's verhaal gaat over evolutie, sociale conflicten, religie, gender, en de ontwikkeling van intelligent leven. Het is een erg romantisch verhaal op een tropisch paradijs in de verre toekomst.




The Songs of Distant Earth

Friday, January 23, 2015

Star Maker

“Once more I struck out into the ocean of space, heading for another near star. Once more I was disappointed.”  - Olaf Stapledon, Star Maker

Ik was 12 toen ik Star Maker las. En ik brak mijn hoofd over de enorme omvang van dit verhaal.

Het was de grootste entree in het science fiction genre. Als je een cirkel kon tekenen om alle SF-boeken heen, dan was het deze titel. De schaal van het boek is echt gigantisch. Het boek gaat over hele diepe kwesties zoals het doel van het leven in het heelal, intelligent leven, de rol van lijden, morele conflicten, bewustzijn, god, evolutie, transcendentie, oorlog en ons - de mensheid. En nog veel véél meer.

Het boek doet een greep op onze vooringenomen standpunten over intelligente en bewustzijn, en pleit uiteindelijk voor een groter bewustzijnsperspectief die ons kan bevrijden uit de gevangenis van onze culturen. Hij wil ons letterlijk een kosmische visie geven.

Het gaat over een Engelsman die op een late avond zijn huis uit stapt om te ontsnappen aan zijn gezin. Hij loopt een nabije heuvel op en staart daar naar de sterren. Een minuut later wordt zijn geest ontkoppeld van zijn lichaam en maakt hij de grootste reis in de geschiedenis van de gehele science fiction. - Hij maakte de complete evolutie mee van al het leven in het heelal. Miljarden jaren verstrijken en hij is daarbij getuige van de levensontwikkeling van ontelbare planeten, hij ontmoet de meest vreemde levensvormen en converseert met sterren en gaswolken, hij beleeft vreselijke conflicten en maakt wonderlijke gebeurtenissen mee die niet te verwoorden zijn.

De Engelsman bezoekt andere sterrenstelsels, zelfs parallelle universums, en wordt uiteindelijk een deel van de Kosmische geest. Hij ontmoet de 'Star Maker' en neemt een kijkje buiten het Universum. Er ontstaat een conflict tussen hem en 'God'. Op het laatst keert hij terug naar de Aarde en herbezint zijn eigen bestaan.

Dit hoe het boek eindigt: (spoiler alert!)

"Two lights for guidance. The first, our little glowing atom of community, with all that it signifies. The second, the cold light of the stars, symbol of the hypercosmical reality, with its crystal ecstasy. Strange that in this light, in which even the dearest love is frostily asserted, and even the possible defeat of our half-waking world is contemplated without remission of praise, the human crisis does not lose but gains significance. Strange, that it seems more, not less, urgent to play some part in this struggle, this brief effort of animacules striving to win for their race some increase of lucidity before the ultimate darkness."

Monday, January 19, 2015

Het hoogste gedachtegoed.


De ontwikkeling van de Westerse geest wordt gekenmerkt door een collectieve opkomst van het zelfbewuste ego uit een onbewuste harmonie met de natuur. Een afscheiding met een obsessieve drang voor zelfbevestigende macht dat typisch mannelijk is.

Vanuit de patriarchale religies en rationalistische filosofieën van de Hebreeuws-Griekse traditie tot en met de objectieve wetenschappen van de moderne tijd  - het Westen heeft gestreefd naar atomistische samenlevingen van autonome, existentieel vrij individuen.

Die ontwikkeling echter, kon alleen maar voortkomen bovenop een onderdrukking van het vrouwelijke, een progressieve ontkenning van de anima mundi, van de gemeenschapszin, "van het mysterie en de diepzinnigheid, van de verbeeldingskracht, de emotie, het instinct, het lichaam, de natuur, vrouw.

Het gaat hier niet om dat de Westerse geschiedenis een hoofdstuk is van een chauvinistisch imperialisme, maar eerder dat het een vooraf bepaald stadium is van ontwikkeling. De drijvende veer achter het Westerse mannelijke bewustzijn is zijn dialectische zoektocht om niet alleen zichzelf te realiseren - zijn eigen autonomie te bewerkstelligen, maar ook om uiteindelijk de herverbinding aan te gaan met het geheel," zich te onderscheiden van het vrouwelijke en haar vervolgens te herontdekken op een hoger niveau van bewustzijn.

 
De balans tussen zelfbevestiging en
zelfontstijging definieert de huidige volwassenwording
         van de gehele mensheid, een culturele transformatie
 waarvan het hoogste gedachtegoed de ruimtevarende visie is. 

Hoewel sommigen onze afscheiding van de Aarde als symbolisch zien van deze groeiende isolatie {de laatste grote Faustiaanse onderneming} zien anderen weer een collectieve bewustwording met het beeld van een levende Aarde, de verenigende cirkel van de wereldmythologie, het paradijs herovert van de inflatie waaraan het verloren was gegaan. Het beeld van onze fragiele, eenzame wereld die opsteeg boven de dode maan zorgde voor een herbalans van de ruimte naar de Aarde, het zelfbewustzijn dat ontstaat wanneer we realiseren dat onze ouders een keer zullen sterven.

 Toen de astronauten op de maan stonden kwamen ze erachter dat het enigste betekenisvolle object de Aarde was. Die blauwe-witte bal in de zwarte hemel, waarin alles zit wat we kennen. De astronauten konden met hun duim de hele aarde bedekken. En zo voelden zij zich tegelijkertijd heel eenzaam en ook diep verbonden, want ze zagen geen nationale grenzen, alleen maar de eeuwenoude zeeën en de wolkendekken.
 

De astronauten hadden een spiegel aan de mensheid gegeven. De opkomst van de milieubeweging in de beginjaren zeventig reflecteerde een nieuwe verlangen naar de planeet, een ironisch resultaat van het verlangen om van haar te ontsnappen.

Vanuit zulke culturele omslagpunten ontstaan de nieuwe mythologiën, de nieuwe tijdgeest. Men ontwaakt vanuit een droom en brengt daarbij verse symbolen mee vanuit het onderbewustzijn, de profeet wandelt de woestijn in om terug te keren met het woord van God, en de astronaut land op de maan en keert terug met het beeld van een nieuwe Aarde. En zo gaven we haar een naam; Gaia.

De tocht in de woestijn van het vacuüm was het einde van de mannelijke volwassenwording. Het vijf-eeuwen lange tijdperk van de ontdekkingsreizen kun je vergelijken met de groei van het individuele ego-bewustzijn, de afscheiding van de astronaut van de aarde is zijn laatste onderneming. We zien de Aarde nu niet meer als een verlenging van de mens, maar de mens als een verlenging van de Aarde.

De levende Aarde, die als een bloempje boven de horizon van de dode maan opkomt, werd een symbool voor niet alleen de verbondenheid van al het leven, maar ook voor de herbetovering van de wereld, voor nieuwe mythologieën die wetenschap en mysticisme combineren in een verlangen naar een planetair bewustzijn. De mensen die droomden van ruimtevaart zochten eigenlijk niets minder dan de wedergeboorte van de verwondering, de herbetovering en de vereniging van mensheid

Maar het verhaal stopt nooit. Ons verlangen gaat door. En de belofte van de ruimtevaart gaat niet alleen maar over de aflossing van de Aarde. Misschien is de evolutie wel een steeds smaller wordende spiraal, die elke keer een paradoxale balans van polen zoekt waarvan de herbalans in het midden de nieuwe visie is. Het verlangen dat ons op de maan bracht zocht een nieuwe herbalans tussen ons innerlijke en de naar buiten gerichte krachten, en verenigde de vrouwelijke mysteries van aarde en ziel met de mannelijke zoektocht voor de hemel en geest. Men moet zowel de compassie hebben om de Aarde te verzorgen als de moed om naar Mars te gaan. In dit tijdperk staan we als versteend tussen twee ongrijpbare mysteries. De oneindige ziel of de oneindige ruimte. In deze eeuw zullen we beide uitdagingen aangaan.

Heimwee naar een verloren tijdperk.



We kijken met heimwee terug op de hete zomerdagen toen hier nog raketten
vertrokken naar andere werelden.




 
Een miljoen pilgrims hadden zich in Florida in de moerasgebieden verzameld. Ze sliepen de nacht voor de lancering op het strand in auto's, tenten en trailers - in afwachting van de lancering in de vroege ochtend die een mens op de maan zou brengen.
 
De toeschouwers stonden langs de grasduinen en heidevelden in het gedreun van de warme wind - de culminatie van vierhonderdmiljoen jaar landleven op deze planeet. Het leven, dat uit de zee kroop al die tijd geleden, zou zich nu uit de oceaan van lucht schieten - zich vastgrijpen aan een kale rots, en terugvallen naar de Aarde. Voor heel even waren we wezens van de kosmische oceaan.
 

 
Het was een tijd waarin mensen nog de moed hadden om een avontuur aan te gaan.

Friday, January 16, 2015

De dood van Apollo.

Ruimtevaartproject Apollo is vroeg om zeep geholpen. De mensen hadden er geen zin meer in..

Wist u dat na 6 maanlandingen de laatste drie werden geschrapt?

Het was de journalistiek - met zijn cynische en pragmatische houding - die het ruimteproject heeft vernietigd. Zij heeft het volk beïnvloed door allemaal lelijke dingen te zeggen over de maanlandingen. Ik wil je vertellen hoe dat komt.

Bij de eerste maanlanding stond er nog in de New York Times; MEN LAND ON THE MOON!

En bij de laatste had de berichtgeving zich verlaagd tot:  TWO KLUTZES ON THE MOON!

Zij schreven bijvoorbeeld dat het geld wat aan Apollo werd besteed beter besteed had kunnen worden aan gezondheid en welzijn. Een naiviteit die onze grotere dromen vernietigd.

Op het laagste niveau zaten de mensen die dachten dat het project slechts voer was voor de technocratie, of (kan het nog erger?), de racisten - die het hadden over de triomf van het Westen. Het zijn vergiftigde geesten die deze wereld willen fragmenteren en die nog in het stammentijdperk leven.

Voor de meeste mensen is de ruimtevaart ook maar een saai iets. En dat snap ik, want het wordt saai gemaakt.

Apollo werdt op de tv uit elkaar gepluisd als een mottenbal en daarbij werdt er ingegaan op elk stom technisch feitje. Zoals: hoe lang is de reis naar de maan? Of de levensstijl van de astronauten aan boord en hun voedsel.. Trivia die totaal niet interessant is en het grotere beeld van tafel schuift.

Er waren er ook bij die zeiden dat Apollo een speeltje was van het militair-industrieel complex. Dat het een militair avontuur was, een tactische beslissing die de Amerikaanse hegemonie over de ruimte zou bevestigen. Maar Kennedy's motief om naar de maan te gaan kan alleen maar de timing verklaren, niet de grotere reden. (de reden die de meesten trouwens ontgaat) Want ik denk dat Kennedy diep vanbinnen wist dat deze stap in de ruimte eigenlijk voortkwam uit de angst om dood te gaan - (als de gehele mensheid), want de massatrauma's van de 20ste eeuw hadden een collectief besef doen ontspringen dat het nu of nooit was. Dat de sprong in de ruimte de enigste uitweg was - waar onze soort zou voortleven.

Al de gedachtes van de media zijn beelden die geworteld zijn in een paranoïde wantrouwen voor macht en autoriteit. Het zijn de denkbeelden van de mensen die er op uit zijn om deze wereld uit mekaar te scheuren. De wereld is op weg naar een planetair bewustzijn en deze mensen houden dat tegen.

Diegene die het project verdedigden snapten het ook niet want zij hadden het over teflonpannen, geconcentreerd fruitsap en klitterband. De 'winst' van een technologische race. Waren zij mischien iets vergeten?

De kwaadaardige houding van de journalisten die schreven over Apollo reflecteerde slechts hun eigen paranoïde journalistiekcultuur, die elke vorm van macht veracht en autoriteiten wantrouwt. De journalistiek die ons vóóruit had moeten helpen houdt ons tégen.

Het gezeur van de critici ging door zelfs toen het bekend was dat Apollo slechts 1 procent van het nationale budget verbruikte.

De publieke perceptie werdt beinvloed door dit gezeik. En de verwondering van de prestatie bleef buiten beeld - waar het allemaal om ging. "We waren op de maan!"

Het is alsof de journalisten alles uit mekaar willen trekken en elk afzonderlijk onderdeel willen becriticeren. Maar daar gaat het helemaal niet om! En op deze manier verliest men de grotere bedoeling van het project uit het oog.

Mischien dacht President Nixon na het lezen van al die krantenartikelen, dat het ruimteproject dus maar beter gestopt kon worden. Hij zou met die beslissing de keel doorsnijden van een droom die zich al vijf eeuwen had willen uitten. Hij zou met die beslissing voor 50 jaar lang de mensheid tegenhouden.

Apollo 17 vlak voor de lancering.
Voor het eerst was er de mogelijkheid om de hemel te bereiken. Om daadwerkelijk naar de sterren te gaan. Maar nee, hoor het hele zooitje werd tegengehouden.

"For the long-term exploration of space.." Daar had Kennedy het over. "May well hold the key for our species"

Die uitspraak zal ik niet gauw vergeten.

Apollo 17 was de laatste maanvlucht. Het was de eerste en de laatste lancering en hij vond plaats in de nacht. De raket bulderde omhoog op een pilaar van vuur die zichtbaar was in een omtrek van maar liefst 600 vierkante kilometer. De mensen die aanwezig waren bij de lancering schreeuwden het uit! YEAAAH! WHOOORAAH! De astronauten zaten bovenop een 'komeet' die 'omhoog' ging in plaats van omlaag.. Het was een vuist in het gezicht van God. - Wij doen wat wij willen.

Na deze vlucht begon het einde van het meest visionaire tijdperk. Het was de dood van een project die de mensheid in de ruimte had kunnen schieten. En nu zitten wij in 2015 met ons gezicht zó diep in de as van de verbranding van dat project dat we geeneens zín meer hebben om nog naar Mars te gaan. Wij zitten díep in de stront. (Of op youtube, of facebook). Er is nu een zielig crowd-funding projectje gestart door een lamlul uit Nederland. Mars-one, zo heet ie. Hij is een lichtje in het donker. Ik hoop dat het lichtje een bom kan doen ontsteken.



Maar ach man, laat me niet lachen, ze hebben de volledige steun nodig van een heel land! Anders gaat dit niet gebeuren. Het volle gewicht van het volk moet als een ram die ketting van de stagnatie doorbreken. Het is de enigste manier. Grote sprongen in de ruimte komen niet voort uit regeringsplannen, maar uit het volk zelf. Bij jouw dus!

De poort naar de hemel is pas geopend.  Binnenkort slaat hij dicht.

Kiezen wij de weg van de onbegrensde mogelijkheden of kiezen we voor de gebakken peren?

Als je dit bericht ook maar enigszins aanspreekt dan heb ik een zaadje geplant in jouw hoofd.

Ik heb nu een opdrachtje voor jouw: :) En ga hem niet schijten want je gaat hem maken!

Jij gaat een brief naar de ruimtevarende landen sturen. Je weet nu zelf wat erin moet komen te staan als je de rest van mijn blog ook hebt gelezen.

En denk eraan; blijf ze irriteren...


Voor ons! Allemaal!











The City and The Stars


Het boek wat ik jaren geleden gelezen had was "The City and The Stars"

Hierin staat een enorm krachtige boodschap verborgen en die wil ik aan jullie laten zien. Want hij is oh-zo-belangrijk voor deze tijd.

In de verre toekomst leeft de mensheid in een zelfvoorzienende-hoogtechnologische stad.
De stad voorziet in alles wat de mensen nodig hebben. De mensen leven duizend jaar om vervolgens te worden gerycled en tijden later weer te worden gerejuveneert. Niemand is ongelukkig.

Deze stad is de enigste overgebleven stad ter wereld. De Aarde is aan barre woestijn. De mensheid bezat in het verleden een enorme macht, waarmee ze over het hele melkwegstelsel heersten. Maar toen kwamen de 'indringers' en zij dreven de mensheid terug naar hun laatste thuisplaneet. De Aarde. Dat is wat de legende zegt...

De mensheid leeft al een miljard jaar in deze stad. Het thema van het boek is stagnatie. De stagnatie van de mensheid - die niet omhoog durft te kijken, en niet de uitdaging aan durft te gaan van de ruimte. Die bang is voor zijn eigen kracht.

Het verhaal gaat over een jongen (hoofdpersoon) die zich anders voelt. Er groeit een bewustzijn in hem dat er méér is.. Hij houdt niet van de dingen die de anderen leuk vinden. Hij stelt de 'grote' vragen aan zijn leraar.

"Die lichtjes in de hemel, dat zijn toch sterren?"

"Ja, dat klopt"

"En waarom gaan wij daar niet meer heen?" Wie waren de indringers? Waarom zijn we teruggedrongen?"

Zulke vragen moet je niet stellen! Doe niet zo raar, kom - het is al laat en je moet naar bed."

Een prentje wat ik gemaakt heb. Het illustreert de grote lijnen van het boek.

Er is maar één iemand nodig die de verstijvende stagnatie kan doorbreken en de mensheid kan helpen om zich opnieuw los te rukken van de Aarde.

10 jaar later vind de jongen een verlaten ruimteschip. Hij stapt in en vliegt weg. "TOEDELOE!" Zo van; "Stelletje sukkels! Ik ben weg! Hij laat de mensheid zien dat er een uitweg is en hij baant de weg voor anderen.

Het boek is meer dan vijftig jaar geleden geschreven maar het thema is nog steeds toepasbaar voor nu. Want alle ruimteprojecten liggen in as. Ze komen niet van de grond. Er is geen enkel menselijk-ruimtevaartproject geweest sinds de laatste maanlanding in 1972. De visie en de droom is verdwenen. Alleen robots lopen nu op andere werelden. Maar als je een robot stuurt naar Mars, dan ben je er niet écht geweest.

Ik wil heel graag dat dit wél gebeurt. En ik weet dat anderen dat ook willen. Zulke boeken als deze bevestigen wat wij écht willen naartoe willen, maar ook wat ons daarvan weerhoudt of afleidt.

Veel SF-boeken hebben min of meer dezelfde kern in zich, dezelfde boodschap.

Kijk omhoog - we moeten naar de sterren gaan...

Onbegrensde mogelijkheden...







Wednesday, January 14, 2015


Ooit gevoeld dat je zoveel dingen wilde doen? Zoveel ideeën hebt en ze niet kan uitten? Dat je je eigen unieke zelf niet had kunnen uitten (op het werk of waar dan ook)? Dat er geen tijd/ruimte voor is? Of dat het niet geaccepteerd wordt? Dat je bang bent voor reacties? Dat je zo erg in je routine vastzit dat je er niet meer aan toe komt? Dat wanneer je eraan begint je nauwelijks vooruitgang boekt of gewoon geen start kunt maken? Dat je de tijd voorbij voelt glippen als het water in een badkuip?

Dan moet je naar mij luisteren. Because I have some free advice.

FREE! :)

Denk na over wat je doet en kijk terug. Doe nu alles hoe jij het had willen doen. Je zult moeten vechten tegen de waterval van onze culturen, onze normen en waarden, onze identiteit - het systeem. Wees als een rots in de branding. Eigenwijs tegenover iedereen!

Als je je plekje eindelijk hebt gevonden dan komen alle dingen op je pad die je had willen hebben. 

Ik ben boos. Want de meeste mensen doen dit niet. De meesten mensen zetten de TV aan en kijken wat honderduizenden andere ook kijken. Als mensen nu eens in plaats daarvan in diezelfde tijd hun eigen interresses zouden exploiteren. Dan zouden we veel uniekere mensen creeëren. Natuurlijk is dit maar een voorbeeld. Maar als iedereen de moed kan vinden om de dingen NIET te doen die anderen doen om vervolgens je eigen dingen te vinden dan ben je geweldig. Dan ben je echt uniek.

Ik ben ook boos omdat ik op school heb gezeten. Ik zal je eens wat vertellen; ik leerde meer om internet en in boeken dan alle tijd die ik op school heb doorgebracht.

School is bedacht door een overheid die controle wilt hebben over de mensen om het eigen sociale organisme in stand te houden. Het is allemaal goed bedoelt hoor...

Maar: school kost heel veel tijd - iedereen weet dit. Een mens brengt er zijn meest energetische en creatieve periode van zijn leven door. En die tijd is in mijn ogen SLECHT verbruikt. Het schoolsysteem is zeer inefficiënt. Ik had op school altijd het gevoel gehad dat ik tegen werd gehouden. Die energie die ik kwijt wilde kon er niet uit. Die energie zit nog steeds in mij en zit opgehoopt. Hij vloeit er dit jaar uit in creativiteit en vrije gedachten - zonder storende mensen om mij heen die mij limiteren.

In 1950 kondigde Isaac Asimov aan dat het schoolsysteem in de toekomst radicaal veranderd gaat worden. Hij had het over het internet - een verbonden wereld - alle kennis van de mensheid beschikbaar. Elk mens kiest zijn eigen interesses en volgt die na.

Zie je waar ik naartoe ga?

Deze is leuk:

The wisest men follow their own direction. The wisest men set their own sail. The wisest men create their own wind. The wisest men will not wreck their boat.

...Will not wreck their boat. Sommige mensen worden ongelukkig later in het leven. Ze gaan dan drinken of iets dergelijks. Ze maken dan hun 'boot' (lichaam) kapot. Dat gaan we niet doen hé?

Kijk nu terug op wat je gedaan hebt en wat je had willen doen. Maak vervolgens twee lijstjes van je plan; eentje met alle plussen en eentje met minnen.

Gooi het blaadje met de minnen weg en BEGIN!

whaHaha :)

Niemand bepaalt wat jij moet doen. Niemand kan jouw tegenhouden. Jij bent de God in dit universum.





Tuesday, January 6, 2015

Explore or Expire



Did I say enough? :P

Review - Abandon in Place

Abandon in Place

De ongehoorde verlangens van honderdduizenden ruimtefans worden 'gechanneled' door één persoon. En die ene persoon werkt bij NASA. En als hij op een dag vanaf het command and control center naar buiten loopt, dan verschijnt daar - vanuit het niets - een Apollo-Saturnus raket op lanceerplatform 39A. De raket stijgt op met een enorm gebulder en maakt de reis naar de maan. De raket verdwijnt echter wanneer een mens de controle over zou moeten nemen. Als dit fenomeen wekelijks toeslaat wordt NASA heel erg bang. Op een begeven moment steelt een echtpaar de raket en ze vliegen weg! Deze schrijver heeft een ongelooflijk goed gevoel voor humor. Aan het begin wordt de raketman opgepakt door een paranormaal instituut van de Amerikaanse defensie. Ze willen hem onderzoeken. Hij besluit de onderzoekers te irriteren.

Het is een kritisch boek over de verslommering van het ruimtevaartproject. We stonden namelijk aan het punt van een monumentale doorbraak. We hadden op Mars kunnen lopen. In plaats daarvan bouwde NASA het ruimtestation en gingen ze fruitvliegjes kweken in een eindeloze baan om de Aarde.

Het boek is heel leuk want het is namelijk één grote oorlog geworden. En niet dat die oorlog leuk is maar wel wat er in die oorlog gebeurt.

De hele wereld realiseert zich namelijk dat ook zijzelf over paranormale krachten bezitten. (as if you didn't already know :p) Er is op een begeven moment een oorlog gaande tussen de fundamentalisten en de rest van de wereld. Er duiken allemaal religieuze terroristen die samen een grote leider hebben en die hun krachten gebruiken om oorlog te voeren. Het zaakje loopt nogal uit de hand totdat de raketman wordt opgeroepen om te helpen.

De hele wereld gaat naar de klote en de raketman wordt de nieuwe messiah die maanlandingsvoertuigen kan laten materialiseren boven zijn vijanden! Op het einde is er een soort 'boss'' fight tegen de bad guy en de good guy laat dan zijn grootste wapen zien. Een Saturnus raket. Hij materialiseert op de kop, met brandende motoren, boven de villa van de slechterik en ragt zich de villa in. KABAAM! Hij sterft keihard in een dikke explosie. Einde.

Die explosie is trouwens niet normaal. :)

Thema's in dit boek: Quantum weirdness, quantum entanglement, spiritualiteit, ruimtevaart, paranormaal, oorlog, wilskracht, geloof, humor.





Sunday, January 4, 2015

Een verdroogde verbeelding.


 
Ik had een leraar op de middelbare school, een geschiedenisleraar, en die had het over het ruimtevaart-project van de Verenigde Staten en de maanlanding. Weet je wat hij erover vertelde?

Leraar: "Was nutteloos." Ze hebben een beetje stenen lopen rapen en zijn toen maar naar huis gegaan."

Ik ontplofte bijna. Ik zal zijn naam niet noemen maar ik had toen de neiging om hem naar Alpha Centauri te schopppen :P

Als je zelf geen betekenis aan deze prestatie (de maanlanding) kunt verbinden dan is je verbeelding wel heel laag. Dit zijn de mensen die de ruimtevaart tegenhouden. Hoe kun je als leraar tegen een klas vol met aspirante ruimtevaarders vertellen dat de maanlanding nutteloos was? OMG!

Deze meneer beschikte niet over het vermogen om een beetje groter te denken dan de prestatie zelf. Het was een gemene opmerking en een stomme pragmatische gedachte. Als je niet voorbij de handeling zelf kunt kijken dan verandert je wereld in een oppervlakkig stuk hout. Wat heb ik eraan?

Ik heb een boek gelezen, the soul of the world, en ik kan nu gerust stellen dat zijn geest net zo dood is als de maan zelf. 

In 1994 viel de stroom uit in Los Angeles. Verschillende mensen belden naar het gemeentehuis met de vraag 'waarom de hemel er zo raar uitzag'.. De mensen hadden nog nooit een sterrenhemel gezien.

Ik weet zeker dat hij ook een van de mensen is die had gebeld. Ik wil niet veel zeggen hoor maar zulke mensen zijn net schadelijke virussen. Maar wij vinden het allemaal maar normaal. Ik weet dat ze er zelf ook niks aan kunnen doen. maar goed.

Of wat dacht je van de mensen die beweren dat de maanlanding is opgenomen in een hangar in de woestijn?

Die mensen zijn paranoïde, want die denken dat de hele ruimtewedloop alleen maar om macht ging.  Zij zien de wereld slechts als een machtspelletje en aanbidden iedereen die macht heeft. Die mensen weten niet dat zij zélf alle macht van de wereld hebben. Met één druk op de knop is alles verbonden.
Deze blog heet onbegrensde mogelijkheden. Die leraar, die heet beperktemogelijkheden.

De essentie van vrijheid is de afwezigheid van grenzen. Voor de meeste mensen is dat hun eigen verbeelding.

Iedereen kan alles. Met één druk op de knop vernietig ik het pentagon. Met twee klikken het kapitalisme. Met drie klikken verenig ik de wereld. Met vier klikken breken we los van de Aarde.

De jongen reikte door tot de ziel van de wereld en zag dat het deel uitmaakte van de ziel van god. Hij besefte toen dat de ziel van god zijn eigen ziel was, en dat hij wonderen kon verrichten.

In de eenentwintigste eeuw gaat de ruimtevaart de mensheid een schop onder zijn reet geven. Kom van die godverdomde planeet af!











Gisteren ben ik in een steen veranderd. Ik had geen zin meer om met de stroming van de maatschappij mee te gaan.. Ik ben nu de rots in de branding, ik probeer zoveel mogelijk mensen tegen te houden. Ik vind het leuk om mensen te irriteren. Dan zien ze zo'n steen liggen en dan denken ze "godverdomme". Maar als ze dan doorstromen dan willen ze terug naar mij. Het is leuk om mensen te irriteren. Zeg ja en ik zeg nee. Doe dit en ik doe iets anders. Wijs daarheen en ik wijs jouw aan. Kijk mij aan en zie jezelf. 




De steen. een metafoor voor eigenwijzigheid.

Saturday, January 3, 2015


Haha. Klopt. Ik ken ook mensen die hieraan zijn geperished of aan het perishen zijn. :)

Die mensen zagen niks en liepen tegen de muur. Toen pas deden ze het licht aan. :)

Geintje.

Als een volk niets heeft om naartoe te werken dan gaan de mensen ten onder.

Die proverbs zijn soms best handig. Deze geeft zo duidelijk het probleem aan van deze tijd. Mensen weten niet wat ze hier doen omdat er ze geen grote visie hebben. En dan voelen ze zich buitengelaten of zoiets dergelijks. Dan perishen ze. :p


Friday, January 2, 2015

Die lichtjes in de hemel zijn sterren.

Staan mensen wel eens stil bij waar ze zijn in de geschiedenis van het heelal?
Weet iedereen wel überhaupt waar de hele wereld op af stevent?

Wij profiteren van een 4-miljard jaar oude erfenis die de Aarde aan ons heeft nagelaten. En wij, de mensheid, zijn pas 200,000 jaar oud. Wij hebben de Aarde compleet veranderd. Iedereen weet waar ik het over heb.

Carl Sagan zei dat alles wat we nu met onze wereld doen zou doorwerken in de toekomst en het lot van onze soort zal gaan bepalen. Hij heeft gelijk.

Buckmister Fuller schreef ook over dit onderwerp en ging nog een stapje verder.

"Het wordt weleens gezegd dat als de menselijk soort er niet in slaag om zich hier op Aarde te handhaven, dat een andere soort het in de toekomst wel overneemt. Die opvatting is dus fout als het gaat om de ontwikkeling van intelligent leven. Want we hebben binnenkort alle fysieke benodigdheden van deze planeet verbruikt. Fossiele brandstoffen zijn weg en hoogwaardige metaalsoorten ook. Geen enkele soort - hoe competent ze ook mogen zijn, zal dan nog in staat zijn om van primitieve omstandigheden op te klimmen naar een hoogtechnologische beschaving."

We naderen een kritiek punt in de geschiedenis.

Marshall. T. Savage gooide er nog een schepje bovenop en stelde dat als wij falen, het leven in het universum ook faalt. Hij schreef dat wij de enige planeet in het universum zijn met leven. En dat wij de goddelijke taak op ons moeten nemen om het leven te verspreiden in het heelal. Deze man heeft het meest gelijk.

Hij heeft het over de Götterdämmerung, de ontwaking van de Goden. Aan de ene kant ligt zelfbevestiging en stagnatie en aan de andere kant ligt zelfontstijging en evolutie. Het is dood of leven. Kies maar. Het is niet grappig meer.

"We kunnen hier op onze collectieve reet blijven zitten en niets doen, wachtend, terwijl de enige mogelijke kans van deze oneindigheid voorbij glipt.

Spaceship Earth is klaar. Zij wil een ontploffing van leven teweegbrengen in een leeg heelal. De sterrenschepen die wij gaan bouwen zijn dan als de scherven van een bom, rijdend op de schokgolf van de Nieuwe Genesis.

Carl Sagan zei niet voor niets:  "We are the legacy of fifteen-billion years of cosmic evolution."  Hij lult niet zomaar wat. Hij meende het echt.

Er zijn nu twee keuzes die wachten op ons.

Aan de ene kant onze soort, die de planeet opvreet als een kankergezwel en niet de sprong in de ruimte maakt. Stagnatie, dood.

Aan de andere kant, onze soort die ook de planeet opvreet (want dat moge duidelijk zijn dat dat gebeurt) en wél de sprong in de ruimte maakt. Evolutie, leven! de sterren!

Deze twee keuzes liggen niet bij een of andere ruimtevaartorganisatie zoals NASA, maar bij JOUW!

Ja jij!

Want jij bent een van de God-wezens in dit universum. Jij bent in staat om van je wilskracht realiteit te maken. Jij bent in staat om dit universum te transformeren. Jij bent de katalysator voor de transformatie van dit universum.

Voor het eerst is de hele planeet bewust geworden van zichzelf. Jij kunt nu met een druk op de knop anderen bewust maken.

Zullen wij samen de strijd aangaan?!

Vanaf het moment dat het eerste vuur werd ontstoken was de ruimte voorbestemd als de laatste plaats van bestemming voor de onuitputtelijk ziel van de mensheid.

"Vanaf de rotsen twinkelen de eerste lichten..

De dag hijgt zich ten eind,

De maan komt op,

En vanuit de diepte kreunen duizend sterren..

Kom vrienden, kom - een nieuwere wereld wacht.."


Even voor de duidelijkheid; dit is allemaal voor ons! Wij gaan de sterren bereiken! Wij gaan ons losrukken van deze Aarde!

TOEDELOE!

:)







Thursday, January 1, 2015

The Development of the Western Mind.

Collective emergence, conscious ego, preconscious union, nature, masculine, schism, adolescent obsession, self-assertive power, archetypically, patriarchal religions, rationalist philosophies, Hebrew-Greek tradition, objectivist science, modern era, Western canons, atomistic societies, autonomous, existentially free individuals.

Repression, feminine, progressive denial, anima mundi, community, being, mystery, ambiguity, imagination, emotion, instinct, body, nature, woman.

Western history, chauvinist imperialism, stage, growth, masculine consiousness, dialectial quest, realize, autonomy, connection, whole, differentiate, feminine, rediscover, higher level, consiousness.

Cultural transformation, regressions, primitive spiritual traditions, collective reunion, larger self, higher turn, spiral, reflexivity, dialogue, consious, unconsious, poles, human condition, isolation, communion, power, innocence, masculine, feminine, ego, finitude, small island, great dark sea, sense, cosmos.

self-assertion, self-transcendence

planetary cancer, planetary spores

regression, progression

stagnation, exploration

Mother, Ocean, Death, Stars.